Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 39

islífi, koma innlendar frétíir hon-
um stundum að óvörum.
Þannig var það um trúlofun
furstans. Þegar Onassis heyrði
fréttina, flýtti hann sér að gefa
Rauða krossi Monacos, uppáhalds-
stofnun Rainiers, 1.000 pund, og
sagði um hið tilvonandi brúðkaup
,,Það bezta, sm komið gat fyrir
Monte Carlo.“
œ=5^==
Slóttug tígrisdýr
Frakki var á förum til Indlands, og vinur hans einn brýndi fyrir
honum að láta ekki undir höfuð Icggjast að fara á tígrisdýraveiðar.
„Það cr ekki nokkur vandi,“ sagði hann. „Þú bindur geit við tré
úti í skógi að kvöldlagi og jarmið í geitinni dregur að sér tígrisdýrið.
Þú situr uppi í tré skammt frá. Þegar dýrið kemur, miðar þú milli
augnanna, sem glóa í myrkrinu, og það steinliggur."
Þegar hann kom heim, spurði vinurinn, hve mörg tígrisdýr hann
hefði drepið.
„Ekki eitt cinasta," sagði hann dapurlega. „Þau eru orðin alltof
slóttug. Nú koma þau tvö saman, og hvort um sig lokar öðru aug-
anu, svo þú skilur . . .“
Iílýlegt viðmót
H. K. L. var eitt sinn á leið heim til sín frá Reykjavík, og stýrði
sjálfur bílnum eins og venjulega. Þegar hann kom upp í Mosfells-
sveitina heyrði hann allt í einu undirgang í fjarska, og sá bráðlega
stóran vörubíl á eftir sér, sem hafði hraðan á. Gaf vörubílstjórinn
óspart til kynna með hljóðmerkjum að hann vildi aka fram úr skáld-
inu, en óhægt var um vik, því vegirnir voru í hinu fræga ástandi.
Vörubílstjórinn gcrði samt nokkrar tilraunir í þá átt, og lauk einni
þeirra svo, að hann ók á bíl Laxness og velti honum á hliðina út ’í
skurð. Varð hinum önnum kafna bílstjóra alihverft við þennan at-
burð, stöðvaði vagn sinn og gekk út til að athuga vegsummerki. Er
hann kom að skurðinum opnaðist hliðarrúðan sem upp vissi, skáld-
ið rak út böfuðið og spurði: „Var það nokkuð fleira?“
Erfidrykkja
Það hafði farið fram jarðarför og prestinum var boðið í kaffi heim
til ættingja hins látna. Rétt áður en presturinn ædaði að fara að þakka
fyrir sig, kom Ólína gamla með enn eitt kökufat. „Nei takk,“ sagði
presturinn, „ég get ómögulega komið meiru niður.“
„Já, en presturinn verður nú að smakka, á þessum kökum,“ sagði
Ólína gamla. „Það cr nefnilega líkið sjálft, sem hefur bakað þær.“
HEIMILISRITIÐ
37