Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 43

Máloralist og söiumexinska
Smásaga eítir HERBERT HARRIS
JEFF MANLEY' gekk nokk-
ur skref aftur á bak og virti
fyrir sér málverkið á trönunum.
Þegar hann horfði á það úr
fjarlægð með hálflokuðum aug-
um, leit það ekki svo afleitlega
út. Að minnsta kosti var það
skárra en flest af þeim gagns-
lausu — og óseldu — verkum,
sem fylltu vinnustofu hans á
rishæðinni.
Þetta var líklega bezta mynd-
in, sem hann hafði málað til
þessa. En var hún góð? Að
minnsta kosti einn gagnrýnandi
hafði sagt, að hann yrði aldrei
góður málaxú, þó hann héldi á-
fram að mála þangað til helvíti
væri botnfrosið. Jeff Manley
hélt áfram að mála, þrátt fyrir
það. Máske myndi hann slá sér
upp einhvem daginn. Já, má-
ske . . .
Það var drepið á dyr, og hann
hrokk við. Fáir gestir klifruðu
alla leið upp á þetta loft. Þegar
hann lauk upp, stóð stúlka í dyr-
unum.
Jeff leit á flata tösku, sem
hún hélt á, en augu hans dvöldu
HEIMILISRITIÐ
ekki lengi þar. — Þau fóru í
skyndiför um glóbjart hár henn-
ar, sem var eins og flosumgerð
um andlit hennar og blá augun
með löngum augnahárum, eins
og litlum penslum.
„Góðan daginn,“ sagði hún.
„Má ég tala fáein orð við yð-
ur?“
Jeff gat sér til, að hún ætlaði
að reyna að selja honum eitt-
hvað. Venjulega var hann fljót-
ur að losa sig við svona prang-
ara. En þetta var öðnivísi.
„Vissulega,“ sagði hann. „Kom-
ið inn.“
Hún gekk fagurlega, svo
glæsilegt vaxtarlagið kom enn
betur í ljós. Hún gekk beint að
stóra vasanum á borðinu, þar
sem hann geymdi penslana sína.
Þeir stóðu upp úr vasanum eins
og puntstrá úr þúfu.
Sú ljóshæx’ða þreifaði á hár-
inu í penslunum, sneri sér síð-
an að Jeff og fitjaði upp á litla
nefið. „Hafið þér ekki efni á
betri penslum en þetta?“ spurði
hún.
Jeff fann votta fyrir gremju
41