Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 53

sundur, um það var engum blöð-
um að fletta.
„Ekki get ég ekið í bifreiðinm
héðan hugsaði hún með sér, —
„þá heyra þessir Mau-Mau menn
til ferða minna, koma svo hingað
og drepa Mwangi. Nei, ég verð að
fara ríðandi.“
Hún opnaði dyrnar með mestu
varúð og læddist út á svalirnar.
Allt lá baðað í björtu tunglsljjósi.
Hún laumaðist því næst varlega
yfir flötina, meðfram limgirðing-
unni og stefndi niður að hesthús-
inu.
Hesturinn hennar heilsaði henni
með lágu frísi, þegar hún kom inn
í básinn til hans. Henni tókst fljót-
lega að söðla hann, þótt dimmt
væri og því næst teymdi hún hann
á eftir sér undir bert loftið.
Náttkaldur blær, þrunginn gróð-
urangan, barst innan frá skóglend-
inu.
Oðru hverju glömpuðu augu,
eins og græn skriðljós, úti í myrkr-
inu og hurfu.
Lágt skrjáf heyrðist í runna.
„Hlébarði," hugsaði gamla konan
með sér.
Jarðvegurinn var gljúpur eftir
rigningarnar, svo að hófatök hests-
ins heyrðust varla.
Frá myrkviði skógarins barst
skrjáf og brothljóð í sprekum og
hljóðlegt fótatak.
„Kannske er þarna einhver
skepna á ferð, en kannske eru það
líka blóðþyrstir Mau-Mau menn,“
hugsaði gamla frú Eriksen og
hvíslaði þeim hugsunum sínum út
í myrkrið og ömurleikann. Hún
fann til einhvers óþægilegs ótta.
Það var eins og biksvört nóttin
væri full af ósýnilegum augum,
sem brenndu hana og stungu í
bakið og orsökuðu þungan og sár-
an hjarthlátt.
Lögreglustöðin . stóð í rjóðri í
skóginum, umgirt skotgröfum og
gaddavírsgirðingum.
Uti í myrkrinu heyrðist skipandi
og harðleg rödd: — „Nemið stað-
ar. Hver er þar á ferli?“
„Vinur á ferð. Frú Erikson frá
Forest búgarðinum. £g verð að ná
fundi lögreglunnar.“
Geisli frá skæru vasaljósi féll
beint í andlit hennar, svo að hún
blindaðist en hesturinn prjónaði af
hræðslu.
Svartur lögreglumaður greip í
taumana, leiddi hestinn inn fyrir
girðinguna og hjálpaði henni af
baki.
Gamla konan gekk rakleitt inn
á lögreglustöðina og gaf sig fram
við varðstjórann: „Mér leiðist
mjög að þurfa að ónáða yður,“
sagði hún, — „en ég er neydd til
þess að biðja um aðstoð yðar.“
„Sjálfsagt,“ svaraði varðstjór-
inn kurteislega. — „Þér eruð frú
HEIMILISRITIÐ
51