Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 56

gömlu frú Eriksen til að rétta úr
bakinu og hvessa augun á menn-
ina.
Orðið mikið um? Yður skjátlast
algjörlega. Eg var aðeins að hugsa
um það, að hinn góði Mwangi
hefði verið mjög ónærgætinn við
okkur með því að drekkja sér í
drykkjarvatnsgeyminum okkar.“
Og með föstum, öruggum skref-
um gekk hún inn í húsið. En er
hún hafði lokað dyrunum á eftir
sér og var orðin ein, runnu stór,
glitrandi tár niður hrukkóttar kinn-
arnar og bakið var ekki jafn beint
og áður.
„0, Mwangi,“ hvíslaði hún með
klökkri röddu og titrandi: —
„Hversu sárt munum við ekki
sakna þín. . . .“ *
Sverrir Haraldsson
þýddi lauslega.
Snjöll rœðumennska
Maður nokkur, scm átú að flytja sína fyrstu ræðu, var scm eðli-
legt er, mjög taugaóstyrkur út af því. Hann eyddi mörgum dögum í
að scmja ræðuna, en þcgar hin stóra stund rann upp, og hann var
staðinn á fætur í veizlunni, uppgötvaði hann sér til mikillar skelfing-
ar, að liann mundi ckki eitt einasta orð úr ræðunni. Nú varð augna-
blik vandræðaleg þögn, en svo bjargaði maðurinn sér úr ldípunni, mcð
því að flytja stytzm ræðu, scm flutt hefur verið:
„Dömur og herrar! Þegar ég kom hingað í kvöld, vissu aðeins
guð og ég, hvað ég ætlaði að segja. Nú veit aðeins guð það.“
Að svo mæltu settist hann, en lófaklappið glumdi um salinn.
J árnbrautarlestir
Englendingur og Frakki voru að þrátta um það, í hvoru landinu
væru hraðskreiðari járnbrautarlestir.
„Hjá okkur,“ sagði Englendingurinn, „fara lestirnar svo hratt, að
símastaurar, sem eru meðfram járnbrautarteinunum með ioo metra
millibili, líta út, eins og þétt girðing, þegar þotið er framhjá þeim.“
„Þeta er nú ekki mikið,“ sagði Frakkinn. „Um daginn kom
það fyrir, að ungur maður, sem var að fara með járnbrautarlest frá
París, ætláði að kyssa konu sína um Ieið og lestin var að leggja af
stað, en kyssti í þess stað á rassinn á kú, sem var á beit io km. frá
borginni!"
54
HEIMILISRITIÐ