Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 67

I/ISSIRÐU þAÐ
T~T~T*T~r-r/n-ir€ir vr^irn
Skozkur cfnafrœðiprófcssor var að
sýna nemendum stnum sýruverkanir.
„Takið nú vel eftir," sagði hann. „Eg
<etla að láta þennan tveggja shillinga
■pening í sýruglasið. Getið þið sagt mér,
hvort sýran muni uppeysa hann, eða
ekki?”
„Ekki, herra kennari," sagði einn
nemandinn hiklaust.
„Ekki?" sagði prófessorinn. „Máskc
viljið þér skýra fyrir hekknum, hvers-
vegna hann uppleysist ekki."
„Vegna þess," svaraði nemandinn,
„að ef hann gerði það, munduð þér ekki
láta hann t glasið."
*
Gyöingur, sem hafði veðlánabúð og
seldi auk þess notaða muni, fór út einn
dag og lét son sinn gæta búðarinnar á
meðan. Þegar hann kom aftur, spurði
hann:
„Jæja, Isak, hvemig hefur verzlunin
gengið meðan ég var í burtu.“
„Verzlunin gekk vel, pabbi,“ sagði
sonurinn, „alveg ágætlega."
„Hvað seldirðu?"
„Ekkert, en maðurinn, sem kcypti
demantshringinn í gær, kom aftur og
veðsetti hann.“
„Og seldir þú honum ekki eitthvað?“
„Nei, pabbi, hann leit út fyrir að vera
alltof sorgmæddur til að kaupa nokk-
uð.“
„Og þetta kallar þú að gera góða
verzlun? Ef hann var sorgmæddur, því
þá ckki að selja honum skammbyssu?"
*
Maður, sem nýhúinn var að eignast
fyrsta erfingjann, bauð bezta vini stn-
um út til að gera sér glaðan dag t til-
efni af þessum gleðilega atburði, og þeir
fóru t ekki fœrri en tólf krár um kvöld-
ið. Að lokum stauluðust þeir upp á fceð-
ingardeildina til að líta á ungviðið.
„Allt í lagi með hana, hikk," fullyrti
vinurinn, þegar þeir sáu litlu stúlkuna.
„Eg var sjálfur ekki nema þrjú pund,
þegar ég fæddisl"
Skelfing er að heyra þetta," sagði fað-
irinn. „Og lifðir þú?"
„Hvort ég lifði!” sagði vinurinn. „Þú
cettir bara að sjá mig núna."