Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 35

Eg átti aldrei neinar gleðistundr
ir í uppvextinum, vegna þess að
ég mátti ekki eiga pilta fyrir vini
né taka þátt í skemmtanalífinu í
skólanum. Pabbi sagði, að hann
myndi finna handa mér eigin-
mann, þegar tími væri til kominn,
en þangað til eetlaði hann að sjá
um, að ég lenti ekki á glapstigum.
Eg hætti að læra, þegar ég var
sextán ára og fór að vinna hjá
pabba í veitingahúsi, sem hann
átti í Oakport. Þannig kynntist ég
Lennie Tyler. Hann átti bújörð
nokkrar mílur fyrir utan borgina,
en einu sinni í viku kom hann
þangað til að selja grænmeti.
Pabbi verzlaði við Lennie, og
stundum gaf ég mig á tal við
hann, þegar pabbi sá ekki til.
Lennie var 10 árum eldri en ég
— alls ekki laglegur, en svo við-
felldinn, að maður gleymdi því.
Hann bjó með móður sinni og
yngri bróður, og oft sagði hann
mér, hve mjög hann legði að sér
til þess að reyna að láta jörðina
bera sig. Þegar faðir hans dó,
var hún í talsverðri niðurníðzlu.
Þá hafði Lennie verið í hemum.
Strax og hann losnaði, hélt hann
heim og fór að vinna. Einn góðan
veðurdag myndi hann eiga jörð,
sem hann gæti verið stoltur af.
Hann sagði mér líka frá mörgu
öðru í þessum viðræðum okkar.
Frá Ben, bróður sínum, sem var
andlega vanþroskaður. Almennt
var álitið að setja þyrfti hann á
hæli. ,,Ég skal aldrei gera það,"
var Lennie vanur að segja-
„Vesalingurinn gerir ekki flugu.
mein. Víst er hann rriér erfiður
stundum, en hann er bróðir minn,
og ég ætla að hafa hann heima
á meðan hann lifir."
Einu sinni eða tvisvar kom
Lennie með Ben með sér í vöru-
bílnum, þegar hann kom til borg-
arinnar. Hann var fimmtán ára,
en hagaði sér líkara því að hann
væri fimm ára. Ég vorkenndi
honum, en fannst hann lcmsamur
að eiga bróður, sem var honum
svo góður.
Ég hafði þekkt Lennie í tvö ár,
þegar hann bauð mér út með sér.
Ég varð undrandi. Ég vissi ekki,
að hann hugsaði um mig á þann
hátt. Hann hló að svipnum, sem
kom á mig. „Hvað er að, Ursula?
Hefur enginn reynt að bjóða þér
út fyrr?"
Ég hristi höfuðið. „Mér er ekki
leyft að fara út. Pabbi vill það
ekki."
Lennie setti upp undrunarsvip.
„Enga vitleysu!" sagði hann. ,,Ég
vissi ekki, að þannig feður væru
til nú á dögum."
„Þá þekkir þú pabba ekki,"
sagði ég gremjulega. „Hann lifir
ennþá í gamla tímanum."
Lennie glotti. „Ég er hissa á, að
MARZ, 1957
3S