Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 40

gekk út að glugganum. Jæja,
hvað sem öðru leið, var lands-
lagið dásamlegt ...
Eg klæddi mig og fór út úr her-
berginu án þess að vekja Lennie.
Ég ætlaði að hafa morgunverðinn
tilbúinn, þegar hann kæmi niður.
Ben var kominn niður í eldhús-
ið. Ég stanzaði í dyrunum, þegar
ég sá hann. Hann sat hokinn yfir
skál með hrísgrjónum, mokaði
þeim upp í sig með lúkunum og
var einna líkastur skepnu, sem
slafrar yfir æti sínu.
Þegar hann sá, að ég horfði á
hann, ýtti hann diskinum fram
af borðinu. Síðan stóð hann á
fætur og hrökklaðist upp að
veggnum. „Farðu burt," sagði
hann. „Þú átt ekki að vera hér!"
„Jú, Ben," svaraði ég vingjam-
lega. „Nú á ég heima hér, en
vertu óhræddur. Ég geri þér ekki
mein."
„Þér er það líka fyrir beztu,"
sagði hann, „annars myndi
Lennie ekki vilja hafa þig."
Ég vissi, að Ben gat ekki að
því gert, hvernig hann var, en
mér leið illa að þurfa að horfa
á hann með slapandi munninn
og fávitaskapinn á andlitinu. Um
leið og ég sótti tusku til þess að
hreinsa burt hrísgrjónin, sem
hann hafði hellt niður, sagði ég:
„Þú mátt ekki hella á gólfið, Ben.
Það er ekki fallegt." Það var í
fyrsta sinn, sem ég sagði það..
Ég átti eftir að segja það aftur
og aftur, því hann vctr alltaf að
missa eitthvað á gólfið. En þá
hafði ég ekkert hugboð um allt
það erfiði, sem beið mín.
Pabbi kom einu sinni til þess
að skamma mig fyrir að hafa
yfirgefið sig. „Mér er sama, hvað
fyrir kemur, þú skalt ekki flýja
til mín!" urraði hann. „Þú hefur
fundið þér samastað, nú skaltu
halda þig þar. Við skulum sjá,
hvernig þér líkar að vera fátæk
kotkerling, þegar fram í sækir!"
Ef ég hefði verið dálítið eldri,
hefði ég ef til vill átt betra með að
þola einmanaleikann og stritið.
Ef til vill hefði ég þá ekki búizt
við, að líf mitt myndi gjörbreyt-
ast, þegar ég giftist Lennie. Þar
sem engar horfur voru á, að það
mundi breytast, sá ég brátt, að
ég hafði farið úr öskunni í eld-
inn. Ég hafði hlaupizt á brott frá
pabba til þess eins að fjötrast í
engu betri þrælkun.
ÉG VANN frá morgni til kvölds.
Ég varð að matreiða handa öll-
um vinnumönnunum. Ég varð
að halda bröggunum — sem þeir
sváfu í mánuðina, sem þeir unnu
á ökrunum — hreinum. Ég þurfti
líka að taka til í stóru, óþægilegu
húsi, og Ben var alltaf fyrir. Ég
neyddi sjálfa mig til að vera vin-
38
HEIMILISRITIÐ