Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 41

gjccnleg við hann, og brátt fór
honum að þykja vænt um mig
og ireysta mér næstum eins og
Lennie. Hann vissi ekki — hvor-
ugur þeirra vissi ■— að stundum
héli ég, að ég myndi æpa, ef ég
þyríti stundinni lengur að hlusta
á hann, þvoglandi við sjálfan sig.
Að kvöldi hvers dags var ég
svo þreytt, að mig langaði mest
til að gráta. Ég vildi ekki kvarta
við Lennie, því ég vissi, hvernig
hann stritaði. Hefði ég elskað
Lennie, hefði ég ef til vill ekki
verið jafn óþreyjufull eftir betri
lífsskilyrðum. f það minnsta ekki
eins óþreyjufull.
En ég elskaði hann ekki. Næt-
umar óttaðist ég mest af öllu. Það
var sama hve þreyttur Lennie
var, hann virtist alltaf þarfnast
mín. Og ég þarfnaðist hans ekki
— ekki á þann hátt.
Hann var góður við mig á sinn
hátt, en við höfðum aldrei neina
peninga til skemmtana vegna
þess, að hann lagði hvem eyri,
sem hann aflaði, í jörðina. Einu
sinni, þegar markaður var í
Oakport, spurði ég hann, hvort
við gætum ekki farið þangað.
Hann hristi höfuðið. „Það
kostar mikla peninga að fara
þangað, elskan mín," sagði hann
með trega. „Nú sem stendur er
svo þröngt í búi, að við höfum
ekki efni á að eyða eyri í óþarfa.
Reyndu að vera þolinmóð, Ur-
sula. Við verður ekki alltaf svona
fátæk!”
Bitur í hugp hlustaði ég, en í
hjarta mínu bjó nagandi óþreyja
og efi. Allt mitt líf myndi ég vera
þræll manns, sem ég unni ekki.
Ég var jafn illa á vegi stödd, nú
sem fyrr!
Ég veit nú, að ég var óþolin-
móð og vanþakklát, en líf mitt
hafði verið gleðisnautt; ég hafði
aldrei kynnst töfrum ástarinnar!
Ég þóttist vita, að það ætti ekki
fyrir mér að liggja. Ég var ó-
þreyjufull, gröm og miður mín,
og þannig var mér innan brjósts,
þegar ég kynntist Arnie Donnell.
Við Lennie höfðum verið gift í
næstum tvör ár, þegar Arnie
réðst til vinnu hjá okkur. Hann
var eins ljós yfirlitum og Lennie
var dökkur, og hjarta mitt barð-
ist hraðar í hvert sinn, sem nær-
göngul, blá augu hans störðu á
mig. Ég gat ekki fundið neina
skýringu á þessu og frá upphafi
skammaðist ég mín fyrir, hvernig
mér leið, þegar Arnie var ná-
lægur. En ég gat ekkert við því
gert. Það jókst með hverjum deg-
inum, sem leið.
Framan af sá ég Arnie ekki
nema á matmálstímum. Stundum
sat hann gegnt mér við kvöld-
verðarborið og ég fíunn hann
stara á mig. Hann talaði ekki
MARZ, 1957
39