Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 47

þróast hún hægt og rólega og
styrkist stöðugt með auknum
þroska. Ég man hve mér. var
þungt um hjartarætumar, þegar
ég leit á Lennie og óskaði þess í
hyldjúpri örvæntingu, að ég
hefði beði eftir ást okkar —- að ég
hefði ekki kynnst auðvirðulegum
hvötum Arnie Donnell.
Aftur leið að sumri og Lennie
þarfnaðist meiri aðstoðar en
nokkru sinni fyrr, þar sem kart-
öfluræktin var svo umfangsmikil.
Þó hafði ég ekki búizt við að
Arnie Donnell kæmi aftur, og
þegar ég sá hann standa í eld-
húsinu starandi á mig að vanda,
roðnaði ég. Ég leit af honum eins
fljótt og ég gat. ,,Þú ert fallegri en
nokkru sinni fyrr, Ursula," hvísl-
■aði hann. ,,Þín vegna kom ég
hingað aftur í sumar. Ég gat ekki
gleymt þér."
Ég svaraði honum ekki. Hvern-
ig gat ég nokkurn tíma hafa verið
hrifin af honum? Ég vildi ekki, að
hann snerti mig framar.
En Arnie var ekki á sama máli.
Eitt kvöldið kom hann heim á
bæinn. „Lennie þurfti að fara til
borgarinnar til þess að fá gert
við kartöfluhreinsarann," sagði
hann. „Hann verður tímakorn í
burtu, elskan." Svo glotti hann.
„Ég hélt að þú vildir vita það.”
Hann gekk til mín og tók mig
í faðminn. Líkami minn var dof-
inn og óeftirgefanlegur, en hann
var of æstur til að veita því at-
hygli. „Ég hélt, að okkur gæfist
aldrei framar tækifæri til að vera
ein, þar sem þú þýtur alltaf á
þessa bændafur.di í hvert sinn,
sem Lennie fer. Það er næstum
því eins og þú hafir verið að
forðast mig. En ég veit, að það
myndir þú ekki gera, Ursula, eftir
allt, sem skeði síðastliðið sumar
og . .. Þú gætir ekki hafa gleymt
kvöldunum -—"
Ég sleit mig aí honum. „Því er
öllu lokið, Arnie! Síðan það var
hef ég alltaf skammast mín og
fundist ég saurguð. Það var sví-
virðilegt gagnvart Lennie. Ég hlýt
að hafa verið brjáluð ..."
„Víst varstu brjáluð . . . brjáluð
í mér. Alveg eins og ég er brjál-
aður í þér! Heyrðu mig, Ursula,
mér er ennþá eins innanbrjósts,
svo að þú verður! Eða —" Hann
leit í kringum sig í eldhúsinu og
brosti íbygginn. „Kannske ertu
hrædd við að missa Lennie fyrst
hann hefur grætt nokkra skild-
inga. Kannske er það þess vegna,
sem þú leggur þig svo í líma við
að þykjast vera ástúðleg eigin-
kona!"
Ég hristi höfuðið. „Ég er ekki
að þykjast, Arnie. Ég elska
manninn minn. Mér varð á að
gera glappaskot. Nú skaltu vera
MARZ, 1957
45