Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 54

„Þú ætlctr þá virkilega að
leggja til atlögu við óvættinn.
Ó, ég fæ víst aldrei framar að
sjá þig!" Og hún grét beisklega.
Auðunn hafði talað hughreyst-
ingarorð til hennar og að lokum
mælti hann: „Vissulega er það
hættuleg ferð, sem ég legg nú
upp í, en ást þín mun vera minn
skjöldur, og ég hugsa þegar með
gleði til þeirrar stundar, er ég
finn arma þína vefjast um háls
mér á ný."
„Leggðu þá af stað, ástvinur-
inn minn," hvíslaði hún, er þau
vöfðu hvort annað örmum í
hinnzta sinni. „En dokaðu við •—
lafaðu mér að gefa þér tryggðar-
pant í veganesti. Taktu við þess-
um hring. Hann er smíðaður af
dvergum og hefur öldum sam
an verið í eigu ættar minnar,
borinn af elztu konunni í hverjum
ættlið. Megi hann verða þér til
gæfu!"
Því hærra sem Auðunn kleif,
þeim mun ógreiðfærari varð
leiðin. Klukkustund eftir klukku-
stund hélt hann ferðinni áfram
og fjarlægðist stöðugt manna-
byggðir. Háls hans herptist sam-
an af þorsta og af og til varð
hann að fá sér teyg úr vatns-
belgnum, sem hann hafði með-
ferðis. Og tíminn leið. Hann sett-
ist á steinnibbu og leit í kringum
sig. Nú hlaut hann að vera kom-
inn í námunda við heimkynni
óvættsins.
Þegar hann kom fyrir næsta
klett, greip hann andann á lofti.
1 örfárra metra fjarlægð stóð ó-
vætturinn á bersvæði.
Ófreskjan var í sannleika sagt
hrikaleg ásýndum. Luralegur
líkaminn, klærnar á fótunum,
hreistraður halinn, grimmdarleg
augun og hræðilega ginið með
óhemjulöngum tönnum, hlaut að
skjóta jafnvel hinum hugprúð-
asta manni skelk í bringu. En
Auðunn leit niður á hringinn, og
það var sem kraftar hans marg-
földuðust. Hann þeytti vatns-
belgnum frá sér til þess að hann
íþyngdi sér ekki, stökk með of-
dirfsku æskumannsins inn á ber-
svæðið og hrópaði svo að undir-
tók í klettunum. Dýrið gaf frá
sér korrandi öskur og snerist
gegn manninum. Síðan opnaði
það ginið og æddi með ógn-
þrungnu urri í áttina til Auðuns.
Hann beið þangað til dýrið var
næstum komið að honum, þá
beindi hann löngu spjóti sínu
leiftursnöggt að opnu gininu, en
ófreskjan vér sér fimlegá undan
árásinni og spjótið straukst að-
eins við öxl hennar. Á næsta
andarfaki stökk hún á mótstöðu-
mann sinn.
Nú hófst harður og trylltur bar-
dagi.
52
HEIMLLISRITIÐ .