Heimilisritið - 01.03.1957, Blaðsíða 58

hljóp í áttina að hellismunnan-
um svo hratt, að hinir tveir áttu
erfitt með oð fylgja honum eftir.
Þegar augu þeirra höfðu vanizt
dimmunni þarna inni, rak Borg
upp undrunaróp. „Sjáið þið,"
hrópaði hann. „Hér • liggur
óskemmd beinagrind af frum-
dýri!"
Þeir gengu í áttina að beina-
grindinni, sem lá á hellisgólfinu
í undarlega afkáralegum stell-
ingum. Milli uppglenntra hvofta
hennar sást í máðan málm, sem
líktist sverði.
„Skepnan hefur augsýnilega
fallið fyrir mannshendi," sagði
Borg með áhuga.
,,Já," svaraði Holm alvarlegur
í bragði. „Og þama liggja leif-
arnar af þeim, sem drap óvætt-
inn og varð sjálfur að láta lífið
fyrir." Borg leit í áttina, sem bent
var. Hellisgólfið var bókstaflega
þakið leifum af gulnuðum bein-
um, en skammt frá risavaxinni
beinagrind dýrsins lá minni
beinagrind af manni.
Eriksen var þegar kominn til
þeirra. Án þess að hika beygði
hann sig niður og dró eitthvað
glitrandi af litla fingri hægri
hbndar beinagrindarinnar. Hann
dró djúpt andann og gekk síðan
út í dagsljósið og athugaði fund-
inn. Þetta var sver, sleginn gull-
hringur með rauðum blikandi
steini.
„Hringurinn ..." heyrðu jarð-
fræðingarnir tveir hann tauta
fyrir munni sér. Þeir sáu hann
draga hann á fingur sér.
Skyndilega leit Eriksen upp.
Bjartur ánægjusvipur færðist yfir
andlit hans. Með sigri hrósandi
röddu hrópaði hann: „Ástríður!
Ástin mín! Loksins ..." og síðan
féll hann skyndilega til jarðar.
Mennirnir tveir hlupu iil. Á
klettasillunni lá Eriksen dáinn —
en um varir hans lék bjart,
geislandi bros.
Allir meðlimir leiðangursins
voru að andartaki liðnu komnir
í kringum líkið.
„Veslings, veslings ungi mað-
urinn," tautaði Borg hrærður. „Að
hann skldi deyja hér! En hvað
skyldu andlátsorð hans hafa
táknað?"
„Ætti ég persónulega að draga
nokkra ályktun af því, sem
skeði," sagði Holm, „ja, þá
myndi hún verða á þá leið, að
Audun Eriksen væri endurfædd-
ur Auðunn Eiríksson, ungi fs-
lendingurinn, sem var uppi íyrir
aldaöðli og lét hér lífið í bar-
daga við frumaldaróvættinn."
Hann draup höfði, og í hátíðlegri
þögn fóru allir hinir að dæmi
hans. *
56
HEIMILISRITIÐ