Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 47

eftirtekt, að Ken horfði áhyggju-
fullur á hana. Hún gat í það
minnsta þótzt hafa áhuga á síð-
■asta afreki hans, hugsaði ég með
fyrirlitningu.
SEINNA um kvöldið, þegar
Ken fór milli rétta til þess að
hringja og spyrjast fyrir um
einn sjúklinga sinna, leit ég
hugsandi á gimsteinum setta
blússuna, sem Kathy var í —
hún var afmælisgjöf frá Ken. Að
lokum mælti ég: „Það gleður
mig, að ég gat mér rétt til um
stærðina. Hún passar álveg, er
það ekki?“ Ég taldi sjálfri mér
trú um, að ég segði þetta til þess
að henni geðjaðist að mér — svo
að hún sæi, að ég hefði valið
blússu, sem ég vissi að myndi
klæða hana vel. En nú veit ég,
að ég var aðeins að blekkja
sjálfa mig, að það var aðeins
hatrið innra með mér, sem
þurfti að fá útrás og særa þann,
sem hafði sært mig.
Andlit Kathy varð enn harð-
neskjulegra en áður. „Þú valdir
hana þá,“ hvíslaði hún. „Ken
bað þig að —“
Örlítill vottur samvizkubits
bærðist með mér en ég leiddi
það hjá mér. Því skyldi ég ekki
segja henni sannleikann? Því
skyldi ég taka tillit til tilfinn-
inga hennar? Hún hafði aldrei
tekið tillit til tilfinninga minna.
„Hann var önnum kafinn
þennan dag,“ útskýrði ég. „Hann
bað mig um að kaupa eitthvað,
sem þér myndi geðjast að.“
Hann hafði sagt: þú hefur bet-
ur vit á hverju stúlkur klæðast
um þessar mundir, Janet — en
var það ekki nokkurn veginn
það sama?
Kathy fór ekki að rífast út af
þessu. Hún sagði alls ekki orð
nema hvað hún bað um einn
sjúss í viðbót. Þegar Ken kom
aftur var hún að drekka þann
þriðja og augu hennar voru orð-
in örlítið glansandi.
Ken sagði ekki neitt þar til
hún bað um einn í viðbót. Þá
sagði hann henni í höstum rómi,
sem ég hafði aldrei heyrt hann
nota fyrr, að hún væri búin að
fá nóg.
Hún mótmælti. Rödd hennar
var orðin loðin og drafandi og
Ken leit bænaraugum á mig. Við
komum henni í sameiningu út
án þess að nokkur veitti því at-
hygli.
Við Ken minntumst aldrei á
þetta kvöld og ég hefði gleymt
því ef ég hefði ekki viku síðar
heyrt tvo sjúklinga vera að
þvaðra um, að einhver hefði séð
hina fögru eiginkonu dr. Bristol
„aleina á vínstofu niður í bæ og
mjög hátt uppi.“ Og eftir það
APRÍL, 1957
45