Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 53

ið, hvers vegna Ken vildi mig,
þegar hann gat fengið þig.“
„Hvers vegna ertu að segja
mér þetta?“ spurði ég hljóm-
lausri röddu.
Þá leit hún beint framan 1 mig
og sagði með þessum nýja virðu-
leika: „Vegna þess, að mig lang-
ar til að bæta honum upp — allt,
sem ég he; gert.“
Gegn vilja mínum fann ég þá
til óblandinnar aðdáunar gagn-
vart henni. „Ég skal gera það,
Kathy,“ sagði ég vingjarnlega.
Þegar hún var farin stóð ég
ein eftir og hugsaði, hve á-
rekstralaust allt væri að falla í
rétt horf á ný, og ég undraðist,
að ég skyldi ekki vera hróðugri.
Ég neyddi sjálfa mig til að hugsa
um Ken og hamingju okkar, sem
nú var svo skammt undan. . . .
Þegar ég kom á læknisstofuna
brá mér við að sjá Ken þar svo
miklu fyrr en venjulega. Ég
gekk til hans, bjóst við, að hann
skýrði mér frá hve leitt honum
þætti það, sem skeð hefði og
vonaði, að hann myndi biðjast
fyrirgefningar og biðja mig um
að veita sár annað tækifæri.
Þess í stað sagði hann: „Þú
verður að hjálpa mér, Janet.
Kathy ætlar að fara frá mér —
hún vill ekki hlusta á mig — og
ég get ekki lifað án hennar. Ég
get það ekki!“
Ég stóð þarna þrumu lostin.
Ég gat ekki trúað mínum eigin
eyrum. Ken gat ekki átt við, að
hann vildi líta við henni eftir
allt, sem hún hafði gert.
„Þú verður að koma henni í
skilning um, að ekkert af þessu
skipti neinu máli,“ hélt hann á-
fram. Þá sá ég hve illa honum
leið. Hann þreif í ermina á mér
og starði á mig bænaraugum og
skyndilega varð mér ljóst, að
Ken var ekki að tala við mig
sem manneskju — aðeins sem
einhvers konar klett, sem hann
gat alltaf hallað sér að. „Segðu
henni, að við getum farið burt,
Janet — ég geti byrjað upp á
nýtt. Ef hún vill ekki hlusta á
þig, segðu henni þá, að ég skuli
fá mér aðra vinnu — svo ég geti
verið meira hjá henni. Viltu gera
það, Janet?“
„Þú myndir fórna öllu?“ sagði
ég með öndina í hálsinum. „Ekk-
ert af þessu skiptir máli —“ ég
óð fram og aftur um herbergið.
„Þú myndir fórna öllu aðeins til
að halda henni — jafnvel eftir
það sem hún —“
Hann sneri baki við mér og
starði út um gluggann. „Það
hlýtur að virðast brjálæðislegt,“
sagði hann hásri röddu, „en
þannig er það.“
Það eina, sem ég vissi á því
andartaki var, að ég hafði tapað.
APRÍL, 1957
51