Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 54

Ég hlaut að viðurkenna — að
hvað svo sem væri á milli þeirra,
þá var það ódrepandi. Ég gat
lagt hjónaband þeirra í rúst —
en ég gat ekki slökkt ást þeirra.
Auðvitað gerði ég það eina,
sem ég gat gert, ef ég átti nokk-
urn tíma að öðlast sálarfrið. Ég
leit ekki á hann, annars hefði ég
ekki sagt frá öllu saman. Vegna
þess að þegar ég sagði frá,
hvernig ég hafði m'eð köldu blóði
þótzt vera vinur þeirra og í leyni
vonað, að hjónabandið færi út
um þúfur, þá skammaðist ég
mín af öllu hjarta fyrir það, hve
níðings- og sviksamlega ég hafði
hagað mér.
ÞEGAR ég kom að slysinu í
frásögn minni — jæja, það fór
þá einhvern veginn svo, að ég
sagði frá öllu saman. „Það var
allt vegna þess, að ég elskaði
þig,“ hvíslaði ég. Síðan leit ég
upp. Það fór um mig hrollur,
þegar ég sá hryllinginn og fyrir-
litninguna, sem skein út úr aug-
um Kens.
„Þú gazt gert þetta,“ sagði
hann með öndina í hálsinum, „í
nafni ástarinnar!“ Hann hörfaði
aftur á bak frá mér eins og ég
væri eitruð, en hann leit ekki af
mér. „Og öll þessi ár hef ég
haldið, að þú værir eitthvað dá-
samlegt — hrein, góð og sterk.“
Allt í einu kastaði hann til höfð-
inu og fór að hlæa. Það var
taumlaus, brjálæðislegur hlátur.
„Allan þennan tíma hefur þú
verið að brugga launráð á bak
við mig — til þess að ryðja
Kathy úr vegi!“ Hann seildist
í símann, sneri skífunni og að
andartaki liðnu var hann farinn
að tala við Mattson dómara og
var að biðja hann að bíða, þar
sem hann var. Þegar hann hafði
lagt á, sagði hann reiðilega: „Þú:
kemur með mér niður í bæjar-
þingsalinn á stundinni. Þú skalt
fá að hreinsa nafn Kathy —“
Það var eins og martröð að
þurfa að sjá sjálfa sig með
glöggskyggnum augum annarra
. . . verða að horfast 1 augu við,
hve rangar og óheilar rökfærsl-
ur mínar voru.
„Glæpur er aldrei réttlætan-
legur,“ sagði Mattson dómari
með strangri röddu eftir, að
hann hafði hlustað á sögu mína.
En hann var mildari en ég átti
skilið. Ég var fundin sek um
meinsæri, en hann kvað skil-
orðsbundinn dóm upp yfir mér
og enda þótt ég væri bundin við
reynzlutíma, veitti hann mér
leyfi til að stunda vinnu í öðru
ríki. Ég býst við, að hann hafi
vitað fyrirfram hve miskunnar-
laus dómur almennings myndi
verða.
52
HEIMILISRITIEV