Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 57

hefur gerst. Eitthvað nógu mikið
til að halda veginum auðum
svona lengi."
Hann gekk hægt og rólega út
úr kofanum, regnið þvoði skóna
hans, gerða úr fléttuðu strói og
hjólbarðagúmmí. Hann mundi
gjcrla hvernig þessir skór urðu
til. Hjólbarðinn hafði komið inn
í kcfann með miklum gauragangi
eina nóttina og splundrað hænsn-
um, pottum og pönnum í allar
óttir. Hann hafði komið fylgdar-
laus, skoppandi með miklum
hraða. Bíllinn, sem hann hafði
losnað af, þaut ófram alla leið
að beygjunni, þar riðaði hann
eitt andartak með glampandi ljós-
um áður en hann stakkst í fljótið.
Hann var þar ennþá. Maður gat
séð hann á góðviðrisdögum, þeg-
ar lítið var í fljótinu og vatnið
tært. Djúpt niðri hvíldi hann lang-
ur og lágur með skínandi málm-
skrauti. En svo kom ókyrrð á leðj-
una í fljótsbotninum og ekkert
sást.
Daginn eftir hafði hann skorið
sólana undir skóna úr hjólbarð-
anum.
Hann var kominn að þjóðveg-
inum, gekk upp á hann og hlust-
aði á lágan hávaðann, sem hann
gerði í rigningunni.
Þá — skjótt eins og gefin hefði
verið skipun, komu. bílarnir.
Hundruð bíla, margar mílur af
bílum, þjótandi framhjá, þjótandi.
framhjá. Stórir, svartir og langir
bílar á norðurleið í áttina til
Bandarfkjanna, drynjandi bílar,.
sem tóku beygjurnar á alltof mikl-
um hraða. Síblásandi og flaut-
andi bílar. Og það var eitthvað
við andlit fólksins, sem var þjapp-
að saman í bílana, eitthvað, er
kom honum til að standa kyrrum
í djúpri þögn. Hann gekk afturá-
bak og lét bílana þjóta framhjá
sér. Hann taldi þá þar til hann
varð þreyttur. Fimm hundruð,
þúsund bílar, þutu hjá og það
var eitthvað við andlitin á öllum.
En hraðinn var of mikill til að
hann gæti séð hvað það væri.
Að lokum kom auðnin og þögn-
in aftur. Hinir hraðskreiðu, löngu
og lágu fólksbílar voru famir hjá.
Hann heyrði síðasta flautið fjara
út.
Vegurin var auður á ný.
Þetta hafði verið eins og jarð-
arfararlest. En óvenju fjörmikil.
Kappakstur, hárið út í loftið, há-
vaði, allir á norðurleið til ein-
hverrar athafnar. Hversvegna?
Hann gat aðeins hrist höfuðið og
núið fingrunum lauslega eftir síð-
um sér.
Nú, — allt í einu, síðasti bíll-
inn. Það var eitthvað mjög end-
anlegt við hann. Hann kom nið-
ur fjallveginn í þunnu, svalandi
regninu, gaf frá sér stóra gufu-
APRÍL, 1957
55