Heimilisritið - 01.04.1957, Blaðsíða 64

var forvitni í augum hennar.
„Það var skarplega gert af yður
að finna þetta út,“ sagði hún.
„Hvernig vissuð þér, að stúlkan,
sem kom út úr Desmonde Man-
sions, var ekki sú sama, og fór
inn?“
„Ja,“ sagði Jake, „það er nú
svona. Þegar maður veitir stúlku
eftirför, sér maður ekki annað
en baksvipinn. En maður sér
líka svipinn á þeim, sem koma
á móti manni.
Sú ljósa hleypti brúnum.
„Karlmenn líta alltaf á stúlk-
ur. Ef hún er aðeins venjuleg í
útliti, líta þeir aðeins lauslega
á hana. Ef stúlkan hefur eitt-
hvað töfrandi í fari sínu, horfa
þeir fast og lengi, sjáið þér.
Þegar ég elti June, litu menn
ekki á hana, eins og þeir litu á
yður . . . fast og lengi.“
Hún roðnaði, og Jake bætti
við: „Eins og ég lít á yður núna.“
Hún sagði: „Svo þér ætlið ekki
að taka mig fasta?“
„Ég veit ekki,“ sagði Jake.
„Fyrst held ég að ég ætli að taka
yður með út að borða hádegis-
verð.“ *

Engin sölutregða
Skotar tvcir voni að fara til veðrciða og höfðu mcð sér kíít af
viský, sem þcir ætluðu að selja þar. Áður en þeir lögðu af stað,
kom þeim saman um, að hvonigur þeirra skykli taka nokkurn sopa
nema borga fyrir.
Nú ganga þeir um stund, nema svo staðar og hvíla sig. Annar
hafði á sér þrjú pence, hinn ekki eyri. Sá sem pencin átti fær sér
nú einn sopa og borgar hinum fyrir hann mcð þessum aurum.
Nú verður hinn brátt þyrstur líka, tekur upp þrjú pence, fær
sopa og borgar.
Þannig héldu þeir áfram, þangað til allt viskýið var drukkið upp
til agna. Þá fóru þeir að telja saman tekjurnar og urðu ekki lítið
hissa, þegar í ljós kom, að þcir höfðu ekki nema þrjú pence til
samans.
62
HEIMILISRITIÐ