Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 9

Alltaf mun ég elska
Eftir SVEN FORSSELL
HÚN vaknaði snemma. Sólin
skein inn um þunn svefnher-
bergisgluggatjöldin, og fuglar
kvökuðu í stóra birkitrénu úti
fyrir glugganum. Hjarta hennar
var þrungið leynilegri gleði. í
dag, hugsaði hún, í dag klukkan
þrjú. Ekkert getur framar hindr-
að mig. Allt verður öðruvísi . . .
í dag klukkan þrjú.
Móðir hennar opnaði hurðina
í hálfa gátt. „Ertu vöknuð, Sol-
veig?“
'
Þegar guð hafði skapað öll
blómin og gefið þeim nafn,
hvíldi sig. Þá kom lítið himin-
blátt blóm fram fyrir hásæti
hans og sagði: Góði guð. Öllum
blómunum hefur þú gefið nafn.
Aðeins mér hefur þú gleymt. Ég
bið þig nú, að þú minnist mín
af kærleika þínum. — Drottinn
brosti blíðlega. Ég skal ekki
gleyma þér, sagði hann. Gleym
þú mér ekki heldur. Gleym-
mér-ei, það nafn skaltu bera.
__________________________________________
„Já,“ sagði hún. „Ég fer á fæt-
ur mamma. Ég var einmitt að
hugsa um að færa ykkur kaffi í
rúmið.“
„Fallegt af þér,“ sagði móðir
hennar, „þá fer ég inn aftur.“
„Gerðu það. Sefur pabbi?“
„Nei, hann bíður eftir blaðinu.
Það var að koma, heyrði ég.“
Móðirin gekk fram til að ná í
blaðið.
Hún fór fram úr rúminu,
klæddi sig 1 slopp og settist við
spegilinn til að greiða sér. Brún
augu hennar tindruðu mót gler-
inu. Hún var hissa, hve rólega
hjarta hennar sló . . . einmitt í
dag. Áður en hún fór fram í eld-
húsið, opnaði hún efstu komm-
óðuskúffuna. Hún tók upp litla
leðuröskju og hélt gullhring upp
móti birtunni frá glugganum.
Lengi sat hún og virti fyrir sér
hringinn með fjarrænu brosi.
Hún hvíslaði nokkur orð og
nafnið á þeim, sem hafði skap-
að hið þunga og sæla feyndar-
HEIMILISRITIÐ
7