Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 11

svefnherbergi foreldranna. Móð-
ir hennar myndi sennilega koma
með fleiri spurningar, og hún
yrði neydd til að gefa loðin svör.
Henni var á móti skapi að geta
ekki svarað því, sem þau spurðu
hana um. Hún var ekki vön að
leyna þau neinu. En í þessu til-
felli var það óhjákvæmilegt, að
minnsta kosti í nokkra klukku-
tíma enn. Ef hún segði sannleik-
ann nú, yrði grátur og ófriður
í húsinu. Á eftir, þegar hún væri
búin að koma ákvörðun sinni í
framkvæmd, og ekkert varð aft-
ur tekið, ætlaði hún að segja
þeim allt af létta.
En hún myndi aldrei segjja
þeim, hvað það hefði kostað
hana að taka þessa ákvörðun.
Vökunætur, heilabrot og efa-
semdir.
Hún opnaði gluggadyr og gekk
út á veröndina. Það var sunnu-
dagur í júní, loftið var tært og
þægilegur andvari. Himininn
var heiður og blár. Hún fór úr
inniskónum og gekk berfætt út
á græna grasflötina, sneri and-
litinu mót vermandi sólinni og
fylltist undarlegri vellíðan. í
endanum á garðin stóð gleym-
mér-ei í blóma. Hugur hennar
leitaði til hans. Hann hafði mæt-
ur og þekkingu á blómum, og
hann hafði oft látið henni í té
af þekkingu sinni.
Það brá skugga á andlit henn-
ar, þegar hún hugsaði um þær
raunir, sem biðu hans nú . . . og
þær, sem biðu hennar. Það, sem
hann hafði gert, var ekki heiðar-
legt, en hann hafði gert það —
einnig vegna hennar — og hún
var fús til að taka þátt í ein-
manaleik hans og refsingu.
Hún gekk á ská yfir grasflöt-
ina og settist á bekkinn við hús-
gaflinn. Hún lokaði augunum og
naut sólskinsins, uns hún heyrði
raddir og tók eftir, að svefnher-
bergisgluggi foreldranna stóð
opinn fyrir aftan hana.
„Solveig er orðin svo undar-
leg,“ — heyrði hún móður sína
segja. „Hún er svo þögul og dul
þessa dagana.“
Faðir hennar svaraði, milt eins
og ævinlega: „Hún er ekkert
barn lengur. Þegar maður er
orðinn tuttugu og eins árs, fer
maður ekki með allt til pabba
og mömmu.“
„Heldurðu, að hún hugsi enn
þá um hann?“
„Auðvitað hugsar hún um
hann. Henni þótti vænt um
hann, og honum þótti vænt um
hana. Ég held meira að segja, að
ást þeira hafi verið meiri en al-
mennt gerist. Hún gleymir hon-
um aldrei.“
„Segðu það ekki,“ sagði kon-
an skelfd. „Það væri hræðilegt,
HEIMILISRITIÐ
9