Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 12

Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 12
éf hún gæti aldrei gleymt hon- um.“ ,,Hræðilegt?“ „Já. Eftir það, sem gerzt hefur. Hún getur þó ekki gifzt honum nú!“ „Svo?“ Rödd föður hennar var fyrst dálítið hvöss, svo varð hún aftur hlýleg og þýð. „Það er til margs konar ást,“ sagði hann. „Það er til ást, sem endist allt lífið, og getur skilið og fyrirgefið verra en það, sem hann gerði.“ „Hm,“ hnussaði móðir hennar. „Það líður að minnsta kosti ár, þangað til hann kemur aftur,“ sagði hún, „og vonandi verður Solveig þá gift einhverjum öðr- um.“ Aftur heyrðist róleg rödd föð- urins. „Ég held næstum, að það yrði það versta, sem fyrir dóttur okkar gæti komið,“ sagði hann og andvarpaði. „Að vera gift ein- um, og hugsa stöðugt um annan, hlýtur að vera helvíti á jörð.“ Hún gekk inn í herbergi sitt og lagðist hugsandi á rúmið. Hún hlustaði á fuglana kvaka í trénu fyrir utan. Svo heyrði hún í kirkjuklukku, og málmþungur klukknahljómurinn endurvakti þá gleði, sem verið hafði í brjósti hennar, þegar hún vaknaði. Hún stóð upp og byrjaði að klæða sig og gaf sér góðan tíma til þess. Foreldrar hennar sátu á ver- öndinni, þegar hún fór að heim- an. Hún veifaði til þeirra og brosti vandræðalega. Klukkan var hálfþrjú, og hún kom loks að háa, gráa húsinu utan við bæinn. Áður en hún gekk að hliðinu leit hún upp á húshliðina. Þarna inni lifðu ein- mana, nafnlausir menn. Flestir gleymdir af mönnunum, sumir máske einnig af guði. Henni varð hugsað til, að þetta væri í fyrsta sinn á ævinni, er hún kom inn í fangelsi. í varðstofunni nefndi hún nafn sitt og erindi, og fangavörð- ur fylgdi henni lengra inn í hús- ið. „Þessa leið, ungfrú,“ sagði hann og hringlaði stórri lykla- kippu. Þrisvar sinnum opnuðust og lokuðust dyr, og á endanum komu þau í loftháan gang, þar sem prestur beið. Þetta var ungur prestur með bjart augnatillit og hlýtt hand- tak. Hann fylgdi henni inn í litla skrifstofu, bauð henni sæti og talaði nokkur orð við hana viðvíkjandi skjölunum, sem lágu á borðinu. „Er nokkur sérstakur sálmur, sem þér hafið hugsað yður, ung- frú?“ „Já,“ sagði hún. „Okkur þykir 10 HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.