Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 21

Tíminn stóð kyrr.
Ekkert skifti máli
nema kossar Lonnies.
Ég' liafði brugðizt Pete. . . .
Mér hafði mistekizt sem
eiginkona. . . . En í eitt
skipti uppfyllti ég allar
óskir karlmanns, sem átti
stefnumót við mig.
Dýrkeyptir kossar
ÉG RYKKTI ferðatöskunni út
úr skáphillunni og opnaði hana
á rúminu. Síðan reif ég undirföt,
peysur og klúta upp úr skúffum
og tróð þeim í hana. Ég gaf því
ekki einu sinni gaum, hvaða
kjóla ég tók af herðatrjánum í
fataskápnum. Það skipti ekki
máli, hvað ég tæki með mér.
Mér var sama um allt nema að
komast burt úr þessu hræðilega
húsi, þessari viðbjóðslegu borg,
þessu andstyggilega umhverfi,
sem mér var ofaukið í. ’
Ég heyrði mannamál innan úr
dagstofunni. Pete, eiginmaður
minn, og Ellen Hale voru að tala
saman lágt og hvískrandi. Radd-
ir þeirra runnu saman eins og
fólks, sem skilur hvort annað,
sem talar sama málið, sem er
einhuga um allt. Nú voru þau
einmitt að skeggræða um, að ég
væri heimsins mesti bjáni!
HEIMILISRITIÐ
19