Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 22

„Þú verður að minnaSt þess,“
sagði Pete, „að Vera vissi ekki,
að hún væri að gera neitt rangt.“
„Þrátt fyrir það var það ekki
sérlega gáfulegt," hreytti Ellen
út úr sér. Að fá fjárframlag hjá
verkstjóra, — félagsmanni, sem
kemur til með að vera á önd-
verðum meiði við samningaborð-
ið, næst þegar verkalýðssamtök-
in gera samningstilraun! Það er
rétt eins og við séum jafn óheið-
arleg og Tanner og félagar hans
vilja vera láta.“
Pete andvarpaði. „Ég get ekki
skilið, hvers vegna hún þurfti
að segja hverjum manni á plant-
ekrunni þetta.“
Ég henti peysu niður í tösk-
una. Mig langaði til að hrópa til
hans: Vegna þess að ég var stolt,
þess vegna var það! Vegna þess
að ég hélt, að loksins hefði ég
gert eitthvað til að hjálpa þér
til að verða endurkosinn forseti
samtakanna á staðnum. Hvernig
átti ég að vita, að það mætti ekki
biðja verkstjóra um peninga?
Get ég að því gert, þó ég sé ekki
annað en einföld bóndadóttir?
„Það stoðar ekki að harma
orðinn hlut.“ Rödd Ellenar var
hvell og hörkuleg. „Þetta verður
ekki aftur tekið. Ennþá fleiri fé-
lagar munu sannfærast um, að
við styðjum forráðamennina í
því að halda kaupinu niðri. Þeir
munu fylkjast um svikamyllu
Tanners ef við spornum ekki ein-
hvern veginn við því, og það í
skyndi.“
„Við gætum skilað peningun
um aftur og sagt öllum, hvernig
í þessu liggur á aukafundi,"
sagði Pete, „en ég vil ekki gera
Veru að fífli.“
Því gerir þú það ekki? hugsaði
ég með beiskju. Fyrst þú veizt,
að ég er það. Fyrst þú hefur far-
ið með mig sem slíka frá því þú
kynntist mér.
Það var fyrir tveim árum, þeg-
ar ég hafði verið viku í Mills
Falls. Ég þjáðist enn af heimþrá,
var einmana og eirðarlaus. Ég
var ekki farin að venjast því að
vinna við baðmullarkembara né
búa í fjölbýlisbúðum fyrirtækis-
ins. En ég hafði komizt á snoð-
ir um, að til þess var ætlazt, að
ég gengi í verkalýðssamtökin.
Mér var ekkert um það. Pabbi
var vanur að kalla slík samtök
„þjóðarógæfu“.
Mér hafði verið sagt, að hitta
Pete Snowden að máli. Þá var
hann ekki orðinn forseti, aðeins
flokksfulltrúi. — Á sunnudags-
kvöldið fór ég upp á skrifstofu
flokksins, sem var fyrir ofan
járnvöruverzlunina í Main
Street. Hann sat við skrifborðið
sitt og tottaði pípu, sem dautt
var í. Það kom mér á óvart, að
20
HEIMILISRITIÐ