Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 38

OLE JUUL:
Sex stundir
ÞEGAR Eva Kohler gekk nið-
ur tröppurnar, út að bifreiðinni
sem beið hennar, kom hún
snögglega auga á hvítan bréf-
miða, sem lá á neðsta þrepinu, og
nam þegar staðar.
„Eva Kohler — svikari. Þjóð-
verjamella . . .“ stóð skrifað á
miðanum með stórum, klunna-
legum stöfum.
Eva laut niður og tók miðann
upp. Fyrst datt henni helzt í hug
að fleygja honum frá sér, en þeg-
ar hún heyrði marra í hurð, ein-
hvers staðar á efri hæð hússins,
flýtti hún sér að böggla honum
saman og stinga honum í vas-
ann. Svo flýtti hún sér niður á
götuna og smaug inn í svörtu
bifreiðina, sem beið við gang-
stéttarbrúnina. Naumast hafði
hún skellt hurðinni aftur, þegar
bifreiðin hélt af stað og brunaði
eftir myrkum veginum. Eva
þrýsti sér inn í horn, þar sem
mestan skugga bar á, svo að eng-
inn bæri kennsl á hana, enda
þótt á því væri lítil hætta, þar
sem varla sást nokkur lifandi sál
á ferli. Veðrið var milt, þótt
komið væri langt fram á hau
en Eva fann bitran, nístarídi
kulda næða um sig — úr öllum
áttum, frá gluggum bifreiðarinn-
ar, frá snöggkliptum hnakka
ökumannsins, frá gulu bliknuðu
laufblöðunum sem héldu sér í
dauðans angist í lim trjánna,
beggja megin götunnar og hún
fann nístandi kuldann streyma
frá litla bögglaða blaðinu í vas-
anum.
„ . . . Svikari . . . Þjóðverja-
mella . . „Ég hefði samt sem
áður ekki átt að gera það,“ hvísl-
aði hún út í myrkrið og lokaði
augunum. Við hinar mjúku, dýf-
andi hreyfingar bifreiðarinnar
fannst henni því líkast sem hún
væri að sökkva — sökkva niður
í botnlausa sandhviku — og áð-
ur en hún sjálf vissi hafði hún
rekið upp lágt, en skerandi ang-
istaróp. Bifreiðin hægði þegar
ferðina og bifreiðarstjórinn
spurði á þýzku, hvort nokkuð
hefði komið fyrir, hvort hann
ætti kannske að nema staðar, en
36
HEIMILISRITIÐ