Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 20

út eins og hann hefði lent í
slagsmálum, föt hans voru rifin
og það voru ljótar skrámur á
liandleggjum hans og bringu.
Grænn vefjarhötturinn var úti
í öðrum vanganum. Eg varð að
kingja nokkrum sinnum áður en
ég gat sagt nokkur orð á
Arabisku.
„Hvar er ég? . . Hvað hefur
komið fyrir?“
Hann leit gætilega í kringum
sig, áður en hann svaraði.
„Við erum nálægt einhverjum
bæ í Bisridalnum. Ég held þáð
sé Muad Ajdal. En hvað gerst
liefur —“ hann þagnaði og ég
sá reiðisvip koma á andlit hans
— „við höfum verið teknir af
þrælakaupmönnum! Það er úti
uni okkur.“
Maðurinn hét Avvad. Hann
hafði verið á heimleið úr píla-
grímsför tii Mekka. Margt af
fólki hans hafði aldrei kom-
ið aftur úr pílagrímsför til
Mekka og margar voru sög-
urnar, sem sagðar voru um
þrælasmalana, sem réðust á um-
komulausa pílagríma. Hann
hafði hæðst af hættunum og
lagt af stað, og hann og félagar
hans voru vel vopnaðir og hefðu
verið öryggir, ef lestarforinginn
liefði ekki svilcið þá. Lestarfor-
inginn liafði hleypt þrælasölum
inn í tjaldbúðina og pílagrím-
arnir höfðu allir verið handtekn-
ir, þar sem þeir sv'áfu, síðan
voru þeir fluttir á þennan óþrifa-
lega stað.
Ég hafði heyrt ýmsar sögur
um þrælasölu í Beirut, en raun-
ar aldrei lagt trúnað á þær. Þær
voru of líkar „túrista“ sögum,
stórlygasögum, sem innfæddir
skemmta með auðtrúa ferða-
mönnum. Nú vissi ég, að þær
voru sannar, en sú vitneskja
kom of seint til að verða mér að
gagni. Ég var einungis óbreyttur
þræll.
Það glamraði í hlekkjum við
dyrnar, og ég lieyrði þungum
slagbrandi slegið frá. Þegar
dyrnar opnuðust, skein skær sól-
skinið inn, Ég skýldi augunum
með handleggjunum, en sá móta
fyrir manni í dyrunum.
Hann var klæddur skrítnu
samblandni af evrópskum og
arabiskum búningi. Ég staulað-
ist í átt til lians, rnjög í mun að
komast út.
„Hér hefur orðið mikill mis-
skilningur — ég er Bandaríkja-
maður. Þegar háskólinn kemst
að því, að ég er horfinn, verða
gerðar ráðstafanir. Þér ættuð
að —“
Orð mín dóu í miðri setningu.
Maðurinn í dyrunum brosti og
sneri sér til hálfs, svo sólin skein
framan í liann. Það var maður-
18
HEIMILISRITIÐ