Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 23

ég gera yfirvöldunum aðvart,
svo þær yrðu frelsaðar.
Ein þeirra, fögur ung stúlka,
ekki eldri en 16 ára, kom til
móts við mig, og hristi höfuðið
dapurlega. „Dauðinn verður
eina frelsunin fyrir okkur, það
er engin önnur undankomuleið.
Ef þú vilt reyna, skal ég hjálpa
þér, en ég hef ekki trú á að
það takist.“
Eg tók við þeim flíkum, sem
þær máttu missa, höfuðklút frá
einni og slæðu frá annari. Þetta
var ekki merkilegur dulbúning-
ur, en ég vonaði, að hann myndi
duga þarna í hálfrökkrinu.
Eg sat upp við þilið og hélt
handjárnunum eins og þau væru
enn á úlnliðunum á mér og von-
aði, að verðirnir tækju kven-
fólkið út fyrst.
Um það klukkutími leið þann-
ig, þó mér fyndust þeir vera
tíu, svo opnaði vörðurinn dyrn-
ar og benti okkur að fara út.
Ég gekk álútur, svo hann tæki
ekki eftir hæð minni. Hann var
nýr vörður, og það var gott,
Því liann vissi þá ekki hve
margar konur áttu að vera í her-
berginu. Þegar við vorum öll
komin út, lokaði hann dyrunum
og rak okkur eftir ganginum.
Aðrar dyr opnuðust út að garði,
og ég eygði frelsið.
Þarna stóð vörubíll, sem átti
að flytja konurnar, ökumaður-
inn sat frammi í og rjálaði við
vélina. Rétt hjá bílnum stóð
einn af ríku Aröbunum, bersýni-
lega kaupandinn, og borgaði
peninga þrælakaupmanninum,
sem hafði veitt mig. Hjartað
mitt sló ótt, þegar við gengum
nær, en ég neyddi mig til að
bíða, þar til við vorum komin að
bílnum. Þá hófst ég handa.
Ég hljóp að stýrishúsinu.
Undrunarsvipurinn á þræla-
kaupmanninum breyttist í ótta,
þegar ég hóf upp hendurnar.
Það var enginn tími til kurteisi,
ég notaði handjárnin sem svipu,
sló hann beint í andlitið. Hann
datt æpandi.
Ég reif upp bílhurðina og öku-
maðurinn leit á mig, of hissa
til að hugsa. Ég gaf honum ekki
lengi tækifæri til þess.
Ég greip báðum höndum í
handlegginn á honum og kippti
í. Um leið og hann skall á andlit-
ið í rjdcið, settist ég í sætið og
setti bílinn af stað, hann þaut
áfram, rétt í því ég heyrði fyrsta
skotið.
Eitthvað þaut framhjá höfð-
inu á mér og gegn um framrúð-
una. Ég kveikti á ökuljósunum
og sá, að það var aðeins eitt
hlið á garðinum, og það var lok-
að með grind. Arabi með riffil
HEIMILISRITIÐ
21