Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 24
stóð fyrir framan hliðið og veif-
aði mér að stansa.
Hann gat rétt skotist til hlið-
ar undan bílnum. Eg brá hand-
leggnum fyrir augun, þegar bíll-
inn ruddist á grindina, en fótur-
inn á mér hvíldi fast á benzín-
gjöfinni. Það brakaði og brast
í þegar hliðgrindin brotnaði og
bíllinn skrölti yi'ir hana. Um
það mílu í burtu sáust ljós
írá borg og ég stefndi þangað.
Það tók tíma að sanfæra lög-
regluna um, að ég væri ekki
fullur. Þeir fóru fyrst að trúa
mér, þegar þeir fundu fótahlekki
í bílnum. Um það leyti, er ég
fór með þá að húsinu aftur, var
það autt og yfirgefið.
Eg var fluttur aftur til Beirut,
og það voru margar opinberar
afsakanir. Það er það síðasta,
sem ég hef heyrt uin málið.
Þrælahaldararnir hafa bersýni-
lega alveg sloppið.
I rykinu í garðinum fann ég
keðjuna, sem verið hafði um
úlnliði nn'na, Eg tók hana upp,
mig langaði að eiga hana. Eg
hef hana enn hangandi á veggn-
um í herbergi mínu. Hún minnir
mig á það, að heimurinn er enn
ekki eins siðmenntaður og marg-
ur slcyldi halda *
SMÆLKI
Læknirinn skoðaði einn sjúklinga
sinna á Kleppi, klappaði honum á öxl-
ina og sagði: „Jæja, lagsmaður, þú erc
að verða ágætur, þú verður farinn héð-
an eftir tvær vikur. Farðu og skrifaðu
fólkinu þínu, að þú komir bráðum
heim.“ Sjúklingurinn hljóp burt, alls-
hugar feginn, skrifaði bréfið og lokaði
því. Hann sleikti frímerkið til að Iíma
það á bréfið, en missti það á gólfið, þar
sem það lenti á bakinu á pöddu, er þar
var á gangi. Sjúklingurinn sá ekki pödd-
una, en hann sá frímerkið álpast í
krákustígum eftir gólfinu, upp þilið og
áfram neðan á loftinu. Á meðan hann
reif niður bréfið og kastaði sneplunum
á gólfið tautaði hann: „Farinn héðan
eftir tvær vikur! Ég slepp ekki héðan
næsu þrjú árin!“
#
48 ára gamall fiskkaupmaSur, Hotis-
ton Read, t Newcaslte i Englandi hefttr
farið fram á skilnað frá kontt sinni. Kona
hans, Edna, vill alitaf hafa síSasta orðið,
og í junt jtrjtí skipti á siðastliðnnm 20
árum, sem Hauston hefur reynt að mót-
mœ!a, hefur hann orðið að troða reyktri
sild upp í munninn á henni, til að fá
hana til að þegja. — „En nú er kom-
ið nóg af svo góðir," segir hann.
22
HEIMILISRITIÐ