Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 39

ir sjóinn. Það var eitthvað leynd-
ardómsfullt og dulið í fasi henn-
ar, og þó var ekki nema örstutt
síðan hann hafði haldið henni
í faðmi sér, og hún hafði ýtt
honum blíðlega frá sér með svip,
sem hafði sannfært hann um,
að hún elskaði hann. Trú hans
byrjaði að veikjast — ætlaði
þessi dagur þrátt fyrir allt ekki
að verða það, sem hann hafði gert
sér vonir um? Orðin, sem hann
þráði að segja henni, brunnu á
vörum hans, en hann þorði ekki
að tala þau nú. Efinn byrjaði að
naga hann — elskaði hún hann
þá ekki?
Þegjandi gengu þau að bíln-
um. Hann bar körfuna og hún
gekk og veifaði blautum baðföt-
unum sínum.
„Þú hefur verið svo undarleg-
ur í allan dag,“ sagði hún loks
ólundarlega. „Þú gengur stein-
þegjandi, eins og þú værir reið-
ur yfir einhverju.“
„Jæja, ég get þó ekki rutt úr
mér bröndurum stanzlaust,“
sagði hann dauflega og reyndi
að bæla niður andvarp.
Hún kastaði til höfðinu og
setti upp móðgunarsvip: „Ég
sagði þér áðan, að dagurinn í
dag væri sérstaklega mikilvæg-
ur fyrir mig, og þú hefur ekki
einu sinni spurt mig hvers
vegna,“ sagði hún gremjulega.
Hann tók upp stein og kastaði
honum reiðilega frá sér. „Segðu
mér það þá!“ sagði hann að því
er virtist án áhuga.
„Af því . . .“ Hann heyrði, að
hún dró allt í einu andann örar.
„Af því ég er trúlofuð og ætla
bráðum að giftast!11 Hún setti
totu á munninn. Það vottaði fyr-
ir vonbrigðahreim í röddinni.
Hann svimaði, og það var
næstum eins og neyðaróp, þegar
hann sagði: „Þú verður að af-
saka, Elinór! Ég vissi alls ekki
— ég ætlaði ekki að spilla deg-
inum fyrir þér. Nú förum við á
einhvern stað og drekkum.skál
þér til heilla! “
Það var þá einhver annar! —
Dreymandi augnaráð hennar var
ekki ætlað honum, heldur ein-
hverjum lánsamari aðdáanda.
Auðmjúkur og örvæntingarfull-
ur skildi Tom, að hann hafði all-
an þennan ljómandi sólskinsdag
ekki verið annað en hlægileg
varaskeifa.
En þau óku á endanum beina
leið heim. Hvorugt þeirra var í
skapi til að halda upp á trúlof-
unina.
VIÐ hliðið heima hjá henni
kvaddi hann, en hélt andartak í
höndina á henni. Ætti hann að
segja það núna — núna, þegar
það var einungis hlægilegt! Og
HEIMILISRITIÐ
37