Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 43

bergi í öðru gistihúsi ekki mjög
fjarri — og það gistihús lá beint
á móti lögreglustöðinni í Byfleet.
Og það var einnig gistihúsið,
sem allir hinir fregnritarar
Lundúnablaðanna urðu að snúa
sér til að fá gistingu, þegar þeir
komust að raun um að allt var
upptekið á Bláa akkerinu.
Þarna vorum við þá allir undir
sama þaki og sá, sem grunaður
var, en í það hlutverk höfðum við
sett Vaquier. Og allur efi, sem
við kynnum að hafa haft, hvarf,
þegar lögreglumennirnir báðu
einn eða tvo okkar að hafa auga
með honum, og láta þá vita, ef
hann gerði sig líklegan til þess
að fara.
I fyrstu virtist ekki mikil
ástæða til þess að óttast það.
Jean Vaquier spígsporaði um
gistihúsið án þess að láta bilbug
á sér sjá, og eins líflegur og
venjulega. Og hvað honum þótti
gaman að tala! Fitlandi við
skeggið og gjótandi augum til
okkar var liann vanur að láta
uppi á fjörlegan hátt álit sitt á
þessu öllu, og var aldrei ánægð-
ari, en þegar hann var um-
kringdur af blaðasnápum.
„Tala? Hví skyldi ég ekki
tala?“ spurði hann. „Eg hefi
meiri áhuga fyrir að finna morð-
ingja veslings Monsieur Jone
en nokkur ykkar,“ Síðan bætti
hann við og lét um leið skína í
hvítar tennurnar: „Þeir gætu,
þegar á allt er litið, jafnvel
grunað mig.“
Við buðum honum að borða
með okkur. Hugmyndin var
honum ekki að skapi. „En“ benti
hann á og sneri sér á aðdáunar-
verðan hátt út úr þessu, „ég get
ekki borðað með ykkur öllum
í einu og samtímis. Borðin eru
svo lítil og það geta aðeins 4
setið við þau. En við getum
bjargað okkur út úr því, er
það ekki? Ég skal borða með
3 ykkar á dag. Þið ráðið livernig
þið raðið þessu niður, það ætti
að vera lausn, sem öllum líkar.“
Þetta var að sjálfsögðu ein-
kennileg afstaða. Þarna hittum
við Jean Vaquier á hverjum
degi, borðuðum með honum og
glettumst við hann, og skrifuð-
um liann líka. Og allt á meðan,
eins og okkur var að sjálfsögðu
fullljóst, leynilögreglumennirnir
voru önnum kafnir við að setja
saman sannanirnar, sem hægt
en örugglega bentu á hann sepi
sökudólginn.
Eitt kvöldið var ég fyrir utan
með starfsbróður, þegar Vaquier
gekk út til okkar og dró okkur
með sér afsíðis í setustofunni,
og lagði hljóðlega og formála-
laust fyrir okkur óvænta tillögu.
HEIMILISRITIÐ
41