Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 60

Ég reif upp hurðina. „Ég verð
ekki í neinni aðstöðu!" -Rödd
mín var jafn harðneskjuleg og
rödd Ellenar. „Og þó ég verði
það, veit ég ekkert um það. Ég
verð of langt í burtu til þess. Ég
verð í Meekersville. Heima þar
sem er fólk eins og ég, þar sem
•ég er ekki álitin bjáni!“
Þau störðu bæði á mig. Pete
stóð hægt á fætur. „Hvað hefur
komið yfir þig, Vera?“
Ellen tautaði: „Það er bezt, að
ég hypji mig.“
„Þú verður kyrr,“ hreytti ég
út úr mér. „Hér ert þú á réttum
stað. Hér vill Pete hafa þig. Og
þú getur verið hér að eilífu fyrir
mér!“ Ég gekk í áttina til dyra.
„Vera, bíddu!“ hrópaði Pete
en ég fór út í anddyrið, niður
tröppurnar og út á götuna. Ég
heyrði hann koma á eftir mér.
„Vera, gerðu ekki þessa vit-
leysu.“
Hann stóð í efstu tröppunni.
Ég leit á hann. „Það er tilgangs-
laust Pete, og það veiztu sjálf-
ur.“ Rödd mín brast. „Ég á ekki
hér heima. Ég tilheyri mínu eig-
in fólki. Ég hefði aldrei átt að
yfirgefa það. Ég ætla að fara
heim aftur og það er okkur báð-
um fyrir beztu.“
Hvorugt okkar hreyfði sig. Því
tók ég ekki á rás niður götuna?
Vegna þess að ég vildi, að hann
stöðvaði mig. Vegna þess að ég
vildi, að hann kæmi niður til
mín, tæki mig upp og bæri mig
aftur inn í húsið og kyssti burt
sársaukann innra með mér?
Hann reyndi það ekki — hann
leit hugsandi á mig eins og hann
væri að velta því fyrir sér, hvort
ég hefði á réttu að standa. Hann
varð fyrri til að snúa frá. Hann
fór aftur inn í húsið. Ég gekk
yfir að endastöð áætlunarbílsins.
Því var lokið. Hann hafði lofað
mér að fara. Hann var feginn
því, að ég var að fara!
Það var miðnæturvagn, sem
fór um Meekersville klukkan
sex á morgnana. Ég hafði ekki
borðað kvöldverð og borðaði
ekki á meðan ég beið eftir hon-
um. Ég svaf ekki dúr um nóttina.
hugsanirnar þyrluðust um huga
minn og ég rifjaði upp allt, sem
skeð hafði frá þeim degi er ég
hitti Pete.
Mér leið verr eftir því, sem ég
hugsaði meira. Jafnvel orð og
spaugsyrði, sem hann hafði látið
falla, særðu mig nú. Hafði hann
í rauninni nokkurn tíma elskað
mig? Hafði ég ekki aðeins verið
einfaldur svéitakrakki, sem
gaman var að kenna? Og seinna,
vildi hann ekki bara hafa lag-
lega stúlku til að stjana við sig?
Svo sannarlega hefur önnum
kafinn verkalýðsforingi engan
58
HEIMILISRITIÐ