Heimilisritið - 01.07.1957, Blaðsíða 61

tíma aflögu til stefnumóta, í
kvennastúss. Samt sem áður er
hann maður og þarfnast kven-
manns. Jafnvel þó hann beri
ekki virðingu fyrir henni, viti,
að hún er heimsk og umkomu-
laus.
Ég starði út um gluggann tár-
votum augum. Dagur var runn-
inn. Ég sá gamalkunnar, hvítar
byggingar á grasi gróinni hæð.
Mjólkurbú Hassetts rétt fyrir ut-
an Meekersville. Ég var næstum
komin heim.
Ég tók ferðatöskuna mína nið-
ur og smeygði mér framhjá konu,
sem svaf við hliðina á mér. Ég
staulaðist áfram og horfði enn-
þá út um gluggann. Þarna var
pósthúsið, Avalon veitingastof-
an, rakarastofa Terrys. Og í
fjarska turninn á kirkjunni, sem
ég hafði sótt sunudagaskóla í.
Áætlunarbílarnir höfðu alltaf
stanzað fyrir framan Gerards
verzlunarhúsið. Þessi gerði það
einnig. Ég fór út. Vélin herti á
sér, hjólin spóluðu á mölinni og
hann hélt með drunum og dynkj-
um áfram eftir veginum. Ég stóð
eftir í daufri morgunskímunni.
Þorpið svaf enn. í Meekersville
var ekkert til, sem heitir leigu-
hílar. Heimili Brad og Helen var
í næstum tveggja míina fjar-
lægð, allt upp í móti. Mér stóð
á sama. Ég dró djúpt andann og
HEIMILISRITIÐ
hló hátt. Ég var utan við mig og
dálítið ringluð, en einhvern veg-
inn fannst mér ég hafa losnað úr
álögum. Ég var komin heim!
Hvers vegna hafði ég nokkurn
tíma farið burt?
Þessi óljósa, næstum sjúklega
tilfinning var engu minni, þegar
ég gekk inn í setustofuna hjá
Brad. Ekkert virtist raunveru-
legt. „Nei, ég er ekki komin í
heimsókn," svaraði ég vandræða-
legri spurningu hans. „Ég er
komin heim fyrir fullt og alt.“
Ofan af loftinu barst áhyggju-
full rödd Helenar: „En maðurinn
þinn?“
„Hvaða maður?“ ég sneri mér
að henni og hló heimskulega.
„Þú átt þó ekki við Peter Snow-
den, átrúnaðargoð verkamanns-
ins, hinn mikla leiðtoga —
leið —“
Eitthvað var ekki eins og það
átti að vera. Herbergið hring-
snerist, Helen riðaði undarlega
og andlitið á Brad var hulið
myrkri. Ég heyrði Helen hrópa:
„Brad, gríptu hana! Það er að
líða yfir hana.“
Það næsta, sem ég heyrði, var
rödd dr. Adams gamla. Hann
hafði komið mér 1 heiminn, hann
hafði verið yfir foreldrum mín-
um, þegar þau yfirgáfu hann. Nú
laut hann niður að mér. „Hún
er augsýnilega matarlaus og
59