Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 19

STOLTUR Á NÝ
Hann sá sig einnig lausan við
þennan óhugnanlega bátsfélaga.
Hann sneri sér að kynblendingn-
um, og stolt hans vaknaöi á ný.
Þeir myndu taka þennan þorp-
ara og láta hann, þar sem hann
átti heima, aldrei framar myndi
hann sjá þetta viÖbjóðslega and-
lit. Og allt í einu hugsaÖi hann :
Þessi hótun um aÖ skera mig á
háls og drekka úr mér blóÖiÖ var
hótun um morÖ ! Og þessi játn-
ing . . . þrír menn drepnir.
,,Svo þú hefðir drepið mig,“
sagÖi hann kuldalega, ,,ef þetta
skip hefði ekki komið okkur til
bjargar!“
Marco vísaði hugsuninni frá
sér með barnslegu brosi.
Sem snöggvast viðurkenndi
hann, hafÖi það flogiÖ honum x
hug. En hann haföi munað dá-
lítiÖ — munað það, sem betur
fór, nógu snemma.
,,Munað hvaÖ ?“ hreytti Car-
ruthers úr sér.
,,Að það er föstudagur í dag.“
„Föstudagur ?“ endurtók Car-
ruthers, án þess að skilja. Svo
svíniÖ hafði þá haft nóg vit til
að telja dagana, sem þeir voru á
reki.
,,Víst — föstudagur,“ sagði
Marco. ,,Þú skilur ekki — þú
vantrúaÖur. En ég. Ég hef drep-
ið þrjá menn, og máske drep ég
fleiri seinna. Ég hef veriÖ bófi
og bankaræningi. Þrisvar sendur
í fangelsi. Vondur maður, þú
hugsa?“
Marco leit dökkum, blóð-
hlaupnum augum til himins ,og
signdi sig hátíðlega. ,,En, vinur,
aldrei hef ég unnið illt verk á
föstudögum — þeim helga degi.
Þá játa ég syndir mínar.“
Hann virti fyrir sér skipið, sem
nálgaðist.
,,Vona að það sé prestur á
þessu skipi,“ sagði hann og
signdi sig aftur. ,,Þá get ég gert
syndajátningu.“ *
Lítill drenghnokki gckk úr einni íbúð
í aðra í stóru fjölbýlishúsi og leitaði við-
skipta.
„Ég geng út mcð liunda," sagði hann
við líklegan viðskiptavin. „Ef þú átt
Iítinn hund, geng ég með hann í stór-
an hring fyrír fimm krónur. Eða meðal-
stóran hund fyrír þrjár krónur. Og ef
þú átt stóran og mikinn hund, skal ég
fara með hann fyrir fimmtíu aura.“
„Af hverju tekurðu svona lítið fyrir
stóran hund?“ spurði húsmóðirin.
„Eg geng ekki með stóra hunda,“
sagði strákur, „ég ríð á þeim!“
*
„Læknirinn segir, að ég sé hreint og
beint fæddur skíðastökksmaður," sagði
sjúklingurinn himinlifandi, þar sem
hann lá með annan fótinn í gipsumbúð-
um. „Beinbrot mín gróa alveg ótrúlega
fljótt!“
HEIMILISRITIÐ
17