Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 27

Tylltu þér héma hjá mér, Bjössi
minn, og ég mun segja þér, hvers
vegna ég gerðist vitavörður.
FORELDRAR mínir vom vinnu-
hjú á bæ einum, sem Holt nefnd-
ist. Þegar ég var tveggja ára,
varð faðir minn úti. Móðir mín
dvaldi þó áfram að Holti eftir
fráfall föður míns.
Þegar ég var fimm ára, dó
móðir mín. Ég grét sáran, þegar
ég sá, að elsku mamma mín
var sett ofan í svarta kistu. Og
er mér um megn að lýsa tilfinn-
ingum mínum, þá er þeir létu
hana síga ofan í blauta gröfina
og huldu hana síða með mold.
Þetta var rétt fyrir páska,
Bjössi minn, og var ég á Hofi
fram yfir Krossmessu. Þá var ég
boðinn upp á hreppsþingi. Hæsta
boðið kom frá Þórði í Ási og var
ég hjá honum fram yfir fermingu.
Og leið vel eftir því sem við var
að búast að tökubarn gæti haft
það. En lítils ástríkis naut ég þar,
enda látinn vinna eftir því, sem
kraftamir leyfðu.
Þegar ég var sautján ára, réðist
ég vinnumaður að Tungu til lóns
ríka, eins og hann var almennt
nefndur.
Jón ríki átti margar jarðir, en
naut lítilla vinsælda í sveitinni.
Margt fólk var í Tungu og því
gat verið mjög gaman þar. En
þó fannst mér einna skemmtileg-
ast, þegar ég byrjaði á því að
vaka. En eins og þú veizt, var
það svo kallað, þegar komið var
fram yfir veturnætur. Var þá
margt sér til gamans gert. Á
kvöldvökunni var ýmist lesið
upp úr Islendingasögunum eða
kveðist á.
Jón ríki átti eina dóttur og var
hún fyrst framan af hjá honum
við húsmóðurstörf. Var hún eins
falleg og hún var góð og mátti
aldrei aumt sjá án þess hún
reyndi úr að bæta. Enda voru
þeir margir, fátæklingamir, sem
leituðu til hennar. En það var
ekki hægt um Jón að segja, að
hann væri gjafmildur maður.
Mátti hann aldrei sjá af ætu eða
óætu út af heimilinu og gekk
fast eftir landsskuldum leiguliða
sinna.
Þegar ég hafði dvalið að Tungu
í tvö ár, vom hugir okkar Rúnu
mjög farnir að hneigjast hvor að
öðrum. Og svo kom að því, að
við játuðum hvort öðm ástir
okkar og sómm þess dýran eið,
að ekkert skyldi skilja okkur að
nema dauðinn.
Næsta ár okkar í Tungu var
sem sólargeisli á lífsleiðinni. En
þá dundi ógæfan yfir. Það var
eitt kvöld á einmánuði, að Rúna
kom til mín og sagði mér, að hún
gengi með barni.
HEIMILISRITIÐ
25