Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 28

Fyrst í stað varð ég ofsaglað-
ur, en svo áttaði ég mig og mér
fannst eins og dimmdi í kring
um mig og óveðursbliku drægi
yfir okkur.
Eg lét ekki bera á áhyggjum
mínum, en reyndi að hugga
Rúnu og sagði henni að allt
myndi fara vel og ég myndi tala
við föður hennar strax og færi
gæfist.
Mér leið ekki vel og mér fannst
sem ég gengi á glóðum elds. Eg
óttaðist að Jón myndi reyna að
grípa til einhvers óyndisúrræðis
til þess að skilja okkur.
Ég þurfti ekki lengi að bíða
tækifæris til að tala við Jón.
Daginn eftir samtal okkar Rúnu
var ég staddur út við fjárhúsin.
Kom hann þá þangað til þess að
skoða sauðina áður en þeim yrði
sleppt.
Jón skoðaði heyið meðan ég
sótti sauðina í haga. Var hann
hinn kátasti og hældi mér á
hvert reipi og sagði að ég væri
aíbragðs fjármaður og færi mér
stöðugt fram.
Hugði ég nú gott til fanga úr
því að svo vel lægi á karlinum.
En það er fljótt að skipta veðri
í lofti og svo reyndist nú.
Ég hafði varla lokið við að
segja Jóni frá ástum okkar Rúnu
og beðið hann að gefa okkur
blessun sína, er óveðrið skall
yfir.
Jón stóð andartak á öndinni.
Fyrst froðufelldi hann af vonzku,
en jós svo yfir mig bölbænum:
„Þú, hundspottið þitt! Sveitar-
limur! Tíkarsonur! — Þetta mátti
ég vita, að eitthvað hlytist af
að ráða þið hingað. — Að þú
fáir dóttur mína? Nei og aftur
nei! Og snautaðu nú burtu af
mínu heimili, sveitarlimurinn þinn
áður en ég læt vinnumenn mína
húðstrýkja þig!"
Þegar Jón nefndi mig tíkarson
gat ég ekki lengur stillt mig,
heldur rauk á karlinn og hristi
hann eins og hvolp. Sagði ég
honum, að ef allir hefðu átt eins
heiðvirða móður og ég, þá væru
ekki til slík fúlmenni sem hann.
Eftir þennan írmd okkar Jóns,
fór ég heim og hafði tal af Rúnu.
Sagði ég henni, hvernig komið
væri. Bað ég hana þó vera von-
góða, því að okkur myndi leggj-
ast eitthvað til með guðs hjálp.
Að skilnaði sagði Rúna mér,
að hún skyldi aldrei verða dreg-
in nauðug upp að altarinu. Hélt
ég síðan af stað frá Tungu.
Já, Bjössi minn, það sem síðar
gerðist, sagði mér trúnaðarvin-
kona okkar Rúnu. Þegar Jón kom
heim um kvöldið, hafði hann
strax tal af Rúnu. Sagði hann
að Guðmundur í Holti hefði beð-
26
HEIMILISRITIÐ