Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 35

Mig grunaði ekki, að það væri nein önnur
óstæða — ég trúði því, að Ray væri
ástfanginn af mér.
EINU SINNI hélt ég. aS ég
væri skynsöm og athugul stúlka
og kynni vel að dæma um upp-
lag manna. Mig dreymdi ekki
um, að ég léti rugla mig í kollin-
um meS fagurgala og stimamýkt.
En þó skeSi þaS. Eg missti alger-
lega jafnvægiS og hugsaSi ekkert
um agnúana, fyrr en það var of
seint.
Eg var tuttugu og sjö ára og
hefði átt aS vera nógu vitiborin
til aS sjá, að eitthvaS byggi und-
ir hinni skyndilegu ástleitni Rays,
stóru loforðunum hans og loðnu
svörunum um framtíðina. En ég
var svo einmana, svo leið á að
búa alein í stóra, gamaldags hús-
inu, að ég hefði orðið fegin hverj-
um sem var, þó hann hefði ekki
verið eins aðlaðandi fyrir kven-
fólk og Raymond Mayfield.
Hann heimsótti mig eitt laug-
ardagskvöld, snemma í júní. Ég
lauk upp og starði undrandi á fríð-
an mann, sem leit út eins og kvik-
myndahetja. Hann brosti og sýndi
hvítar, fallegar tennur. ,,GóSan
daginn. Þér hljótiS að vera ung-
frú Nancy Jamieson.“
Eg kinkaði kolli, brosti og
hlýnaði um hjartaræturnar.
..Ég er Raymond Mayfield. Ég
hitti bróður yðar, Paul, þegar ég
var á Nýja Sjálandi fyrir fáein-
um mánuSum. Hann sagði mér
frá yður og bað mig að heimsækja
yður, þegar ég kæmi til Eng-
lands. Og nú er ég hér.“ Hann
rétti mér höndina og það fór titr-
ingur um mig.
,,GleSur mig að hitta yður —“
,,Kallið mig bara Ray,“ sagðl
hann. ÞaS gera allir.“
,,Viljið þér ekki koma inn,
Ray ?“ Eg vék til hliðar, meðan
hann gekk framhjá mér inn í for-
stofuna og ósnyrtilega setustof-
una. Hann leit í kringum sig eins
og hann hefði komið þarna áður,
settist síðan í gamla hægindastól
pabba við gluggann.
HEIMILISRITIÐ
33