Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 40

litiÖ mig fullkomna eiginkonu,
var ég viss um, að hann væri ekki
fullkominn eiginmaður. -— Við
eyddum hveitibrauðsdögunum á
litlu en viðfelldnu hóteli úti í
sveit. Við fórum í ökuferðir og
skemmtigöngur langa sumardag-
ana. Þó undarlegt væri, minntist
Ray ekki framar á konu sína,
Diönu, við mig. Ég fann, að hann
myndi taka nærri sér að tala um
hana, svo ég spurði hann einskis,
en oft velti ég fyrir mér, hvernig
hún hefði litið út, og hvort þau
hefðu verið hamingjusöm.
,,En við vorum svo hamingju-
söm, að ég hugsaði lítið um Di-
önu. Og svo, allt í einu, var ég
vakin upp úr vímunni heldur hast-
arlega. Dag einn við morgunverð-
inn var Ray að lesa bréf.
,,Þetta er ágætt, jafnvel betra
en ég hélt, sagði hann ánægju-
lega. ,,Þetta bréf er frá firmanu
mínu. Rétt eftir þeim að koma
með svona nokkuð fyrirvara-
laust,“ sagði hann glaðlega. —
,,Þeir ætla að senda mig til Ný-
fundnalands til að sjá um brúar-
smíði.“
,,Nýfundnaland ?" sagði ég
hrifin. ,,Ó, Ray, en hvað það er
gaman. Ég hlakka til að koma
þangað."
Hann virtist skelkaður — það
er eina orðið yfir það. ,,Þeir láta
konurnar aldrei fara með mönn-
um sínum, sem eru að störfum,
aldrei," sagði hann einbeittlega.
,,Ó, ég mun sakna þín, elskan,
en þetta verður ekki lengi — að-
eins fjóra mánuði. Og þú færð
nóg að gera heima, trúðu mér.“
,,Getur þú ekki verið heima ?
— Er ekki nóg að starfa í Eng-
landi ?“ spurði ég.
,,Ja — jú,“ sagði hann hik-
andi. ,,En þetta er svo gott tæki-
færi — og það tekur aðeins fjóra
mánuði."
,,Ég held þú hafir sótt um að
verða sendur til útlanda, en bara
ekki sagt mér frá því. Það er ekki
fallegt," sagði ég og lá við gráti
af vonbrigðum og reiði.
„Elskan, taktu þessu ekki
svona," sagði hann róandi. ,,Ég
þarf ekki endilega að fara til út-
landa, það er satt, en kaupið er
svo gott, og þú vilt að ég leggi
dálítið fyrir vegna — vegna barn-
anna, er ekki svo ?“
Þetta var útrætt mál, fann ég.
Ég gat með engu móti stöðvað
hann, ef hann vildi fara.
Draumur minn um hamingju-
ríkt hjónaband við hlið eigin-
manns míns, var að engu orðinn.
Ég myndi verða ennþá meira ein-
mana en áður, nú, þegar ég hafði
kynnzt sælunni í örmum eigin-
manns míns.
* * *
SVO við lukum hveitibrauðs-
38
HEIMILISRITIÐ