Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 41
dögunum og töluÖum ekki meira
um fortíðina né framtíÖina og
komum aftur heim í stóra, gamla
húsið, sem Ray var orðinn svo
hrifinn af. Hann lofaði því, að
jafnskjótt og hann kæmi aftur
heim, ætlaði hann að láta inn-
rétta nýtízku eldhús, láta mála,
og svo framvegis. Hann sagðist
vera hrifinn af húsinu, af því það
væri svo prýðilegt til að ala upp
börn í. Auðvitað hélt ég, að hann
ætti við okkar börn. En daginn
áður en hann fór, varð mér ljóst,
hvað hann átti í raun og veru við.
Hann hafði verið önnum kaf-
inn að pakka niður, en síðdegis
sagði hann allt í einu leyndar-
dómsfullur : ,,Ég verð að skreppa
snöggvast út, og þegar ég kem
aftur skal ég koma þér á óvart
með dálítið.
Eg beið full eftirvæntingar.
Þetta yrði síðasta kvöldið okkar
saman í langan tíma.
Allt í einu heyrði ég fótatak á
stígnum, margra fótatak. Svo
heyrði ég ungar raddir blandast
saman við djúpan bassa Rays.
Hann kom inn um framdyrnar
með ferðatösku og leikföng í
höndunum.
Tvö börn trítluðu á eftir hon-
um með fangið fullt af leikföng-
um. Annað þeirra leiddi þríhjól.
Eg hugsaði: ,,Hvar í ósk.öpun-
unum hefur Ray náð í þessi börn,
og hvernig dirjist hann að kpma
með þau hingað, síðasta kvöldið,
sem hann er hjá mér ?“
En ég reyndi að vera glaðleg.
Ég sagði: ,,Sæll, elskan,“ og
beið. Ray kyssti mig lauslega, hló
síðan, hátt og óeðlilega. „Elskan
mín, hérna eru krakkarnir. Þetta
er Ebba. Hún er stór stúlka, fimm
ára. Þetta er Villi fjögra ára, hann
ætlar að verða lestarstjóri."
Ég deplaði augunum. ,,Hver á
þessi börn, Ray ?“
Hann leit niður fyrir sig, en
röddin var næstum afundin.
,,Nú, ég á þau, vitanlega. Ég
sagði þér, að ég hefði verið
kvæntur.“
,,Þú gerðir það — en ekki —“
,,Og að Diana heði dáið fyrir
nærri tveim árum. Jæja, börnin
hafa verið hjá systur minni,
Ruby, og manni hennar, Amerík-
ana, sem heitir Wilbur Carey —“
Ég stóð þarna með opnum
munni og starði á hann. ,,Ruby
frænka að fara burt. Hún segir
við getum ekki verið hjá sér leng-
ur,“ sagði Ebba alvarlega. ,,Svo
við ætlum að vera hérna hjá ykk-
ur, segir pabbi. Við erum fegin.“
Mér varð ískalt. Ekki það, að
ég hefði neitt á móti börnum, en
Ray hafði ekki svo mikið sem
gefið í skyn, að hann ætti börn.
Hann ræskti sig og stamaði:
,,Ég vissi, að þú — já, mundir
HEIMILISRITIÐ
39