Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 10

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hinn bóginn virtist vera mjög gott á milli
bræðranna. Konsúllinn hafði látið efna til
stóreflis veislu, og hann drakk skál »sendi-
herraskrifarans, bróður síns*, og ljet í Ijósi þá
ósk sína, að hann kynni vel við sig heima.
F*að er ekkert, sem fólkinu finst jafnergilegt
og þessi hálfgildings hneyksli; og þegar Rík-
arður Garman tók í kyrþey við vitavarðarstöð-
unni á Brattanesi, og bjó þar hvert árið eftir
annað, án þess að gefa nokkra von um afreks-
verk, sem nokkurs væru verð, þá fanst hverj-
um manni í þorpinu, að þetta væri persónuleg
móðgun við sig, og menn voru svo hissa á
því, að Garmansfólkið virtist alls ekki vita
hvað því bæri að gera fyrir þjóðfjelagið.
Annars var sendiherraskrifaranum það ekki
fyllilega Ijóst sjálfum, hvernig alt þetta var
komið í kring. Hann Kristján Friðrik var svo
óskiljanlegur. Jafnskjótt og Ríkarður varð á
vegi bróður síns, — eða þó hann fengi bara
brjef frá honum, — þá varð hann eins og nýr
maður; alt varð honum þá svo Ijett og auð-
velt, sem honum hefði annars ekki dottið í
hug að reyna við, og hann gat leyst af hendi
ýms störf, sem hann varð frá sjer numinn af
á eftir.
Þegar hann hafði skrifað heim síðast —
dapur í lund og kominn að örvæntingu — til
þess að biðja bróður sinn að taka Magðalenu
að sjer, þá hafði honum ekki dottið annað í
hug en binda enda á eyðilagt líf sitt, jafnskjótt
og dótturinni væri borgið. Pá var það, sem
hann fjekk þetta einkennilega brjef, og víxilinn
með í umslaginu. Og það voru svo mörg
torskilin verslunarorðtæki í brjefinu; það var
eitthvað verið að tala um »reikningsjöfnuð«,
um »ólokin reikningsskil, sem gerðu honum
óhjákvæmiiegt að koma«, og innanum alt þetta
voru svo orð, sem áttu alls ekki við, sem virt-
ust helst hafa vilst inn í verslunarmálið. Á
einum stað stóð t. d. »gamli Ieikbróðir® —
og aftur seinna »einlæg ósk um bróðurlega
sambúð« — og loks rakst hann á þetta, innan-
um einhverja langloku, sem erfitt var að botna
í; »Kæri Ríkarður! — mistu ekki kjarkinn!«
Retta hafði djúp áhrif á Ríkarð Garman; hann
mannaði sig upp og hjelt heim á leið.
Regar hann sá svo bróður sinn koma út á
skipið, þá vöknaöi honum um augu, og hann
ætlaði að breiða út faðminn og vefja hann að
sjer. En konsúllinn rjelti fram höndina og sagði
með hægð: »Vertu velkominn Ríkarður — er
farangur þinn til taks?«
Eftir það höfðu þeir heldur aldrei minst á
þessi efni, eitt einasta skifti fór Ríkarður eitt-
hvað að ympra á þessu brjefi. En konsúllinn
virtist halda að hann vildi fara að ganga frá
þessum reikningum, sem þar höfðu verið
nefndir. En sendiherraskrifaranum var ekki
neitl fjær skapi en einmitt það, og það var
ekki laust við að honum fyndist sjer misboðið.
Rað er ágætismaður, hann Kristján Friðrik,
hugsaði hann, en hann er helst til mikill versl-
unarmaður.
Einn dag hafði svo Garman kpnsúll sagt við
bróður sinn: »Heyrðu Ríkarður! — eigum við
ekki að fara út á Brattanes og líta á nýja vita-
húsið þar?«
Ríkarður hafði ekkert á móti því. Frá því
hann var barn, hafði honum þótt vænt um
þessa einkennilegu úthafsströnd, þar sem sand-
urinn aðskildi dökkleitar lyngbreiðurnar og opið
hafið, víðáttumikið og stórfenglegt. Honum
gatst einnig vel að vitahúsinu, og þegar þeir
bræðurnir voru sestir í vagninn, til þess að
halda heim aftur til kauptúnsins, þá sagði hann:
»Jeg get sagt þjer það — Kristján Friðrik, að
jeg get ekki hugsað mjer stöðu, sem jafnvel
ætti við annan eins skipbrotsmann og mig,
eins cg það, að vera vitavörður hjerna,«
»Rað er ekkert því til fyrirstöðu, að þú getir
orðið það,« svaraði bróðirinn.
»Svo o, — hvernig ætti það nú að geta
orðið?« sagði Ríkarður, og hristi öskuna af
vindli sínum.
»Heyrðu Ríkarður!« sagði konsúllinn hvat-
skeytslega. »Ef jeg gæti ávítað þig fyrir nokkuð,
þá er það helst fyrir það, að þig vantar alger-
Iega alt traust á sjálfum þjer. Heldurðu ekki
að þú, annar eins hæfileika og lærdómsmaður,