Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 11

GARMAN & WORSE.
5
gætir fengið miklu veglegra embætti en þetta,
ef þú vildir bara sækja um það.«
»Nei, nú ertu að gera gys að mjer, Kristján
Friðrík,« hrópaði sendiherraskrifarinn undrandi
og glápti á bróður sinn.
»Það er eins og jeg segi,« bættl konsúllinn
við, »ef þú vilt fá stöðuna, þá verða þeir auð-
vitað að veita þjer hana; og ef eitthvað skyldi
vera því til fyrirstöðu, þá geri jeg ráð fyrir að
orðsending frá mjer til amtmannsins geti kipt
því í lag.«
Og það þarf ekki að orðlengja það. Rík-
arður Garman var gerður að vitaverði á Bratta-
nesi, hvort sem það nú voru hæfileikar hans
og lærdómur, sem rjeðu því, eða þá orðsend-
ingin til amtmannsins.
Retta nýja líf hans var fram úr lagi viðburða-
snautt, og það hafði góð áhrif á hinn gamla
heimsmann, Pau láu skyldustörf, sem á hon-
um hvíldu, leysti hann af hendi með frábærri
alvöru og nákvæmni. í tómstundum sínum
gerði hann lítið annað en reykja vindlinga og
horfa út yfir hafið í gegnum stóran sjónauka,
sem Kristján Friðrik hafði gefið honum, og
stóð á grind við gluggann. Hann var þreyttur,
og hann var alveg hissa á því, að hann skyldi
hafa unað þessu eirðarlausa lífi erlendis svona
lengi.
Þó var annað, sem sendiherraskrifarinn var
ennþá meira undrandi yfir, og það var hvernig
hann fór að láta tekjur sfnar hrökkva fyrir út-
gjöldunum. Honum fanst það kraftaverk, að
komast af með 2000 kr. um árið, en þetta
gerði hann. Hann hafði að vísu svolitlar auka-
tekjur; en Kristján Friðrik sagði, að það væri
sama sem ekkert. Og hann fjekk aldrei að
vita hve miklar þessar aukatekjur væru, eða
hvernig á þeim stæði. Að vísu fjekk hann
reikning frá Garman & Worse á hverju ári, og
reikningurinn var skrifaður með eigin hendi
konsúlsins. Ennfremur fjekk hann oft versl-
unarbrjef frá bróður sínum. En hvorugt þetta
skýrði málið hið minsta fyrir vitaverðinum.
Hann skritaði nafn sitt undir öll skjöl, ef hon-
um sýndist vera »auður staður« fyrir það.
Einstöku sinnum voru honuni sendir víxlar til
þess að »skrifa á«; það gerði hann, eftir því
sem hann hafði best vit á, en honum var þetta
alt jafnhulin ráðgáta eftir sem áður.
En það eitt var þó áreiðanlegt, að hann
komst af, — stóð sig mjög vel efnalega. Hann
hafði tvo aðstoðarmenn við vitann, átti reið-
hest, sem hjet Don Juan, og einn vinnuklár,
gnægðir víns og altaf eitthvað af peningum
fyrirliggjandi, sem hann þurfti ekki á að halda,
Ressvegna ráðlagði hann öllum, sem voru
að kvarta yfir því, hve dýrt væri að lifa, að
flytja upp í sveit. Pað væri alveg óskiljanlegt,
hvað hægt væri að komast af með lítið þar.
Magðalena var 8 ára þegar hann flutti út á
nesið, nú var hún orðin 18 ára. Hún dafnaði
líka fremur öllum vonum, og þegar hún var
búin að fá fullkomið vald á máliuu — móðir
hennar hafði víst verið frönsk — þá aflaði hún
sjer brátt vina og kunningja alstaðar í nágrenn-
inu. Hún hjelt mest til utanhúss, á bæjunum
* kring, en oftast þó í litlu bátahöfninni niður
við sjóinn.
Margar kenslukonur höfðu spreytt sig á því
að kenna henni, en það gekk illa. Faðir hennar
gat ekki með nokkru móti þolað kenslukonur,
sem voru ófríðar, og þegar hann loksins gat
náð í eina, sem var lagleg, þá fór ennþá ver
á sinn hátt.
Vitavörðurinn kom oft að Sandgerði, annað-
hvort á Don Juan, eða þá hann var sóttur í
veiðivagni Garmans & Worse. En Magðalena
hafði aftur á nióti hálfgerðan ímugust á þessu
gamla og kuldalega húsi og á fólkinu, sem
henni fanst eitthvað svo fínt og reigingslegt.
Hún gat ekki einu sinni hænst að Rakel frænku
sinni, sem var þó ekki nema nokkrum árum
eldri en hún ; þessvegna vildi hún fremur vera
kyr heima, og faðir hennar var heldur aldrei
að heitnau nema einn eða tvo daga í einu.
Hún undi sjer þeim mun betur hjá fiski-
mönnunum eða leiðsögumönnunum, sem áttu
heima niður við ströndina eða uppi á bæjun-
um. Hún var kát og hræddist hvergi, og fjekk
því fljótt að fara á sjó í góðu veðri; lærði hún