Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 15

GARMAN & WORSE.
9
staddur, benti út yfir hafið og hrópaði, með
tindrandi augum: »Lítið á hann! — þetta er
nú piltur, sem getur tekið í ár.«
En Pjetur sat í bátnum og tók bakföil stór,
svo að brakaði í öllu. Pað var eins og hann
vildi hegna sjálfum sjer með því að hamast
eins og berserkur. Hún varð æ minni og minni
fyrir augum hans, eftir því sem honum sóttist
róðurinn og loks hvarf hún honum. En þetta
atti hann skilið. »Bölvaður gangur!* — taut-
aði hann hvað eftir annað, og herti í hvert
sinn róðurinn, eins og hann ætti lífið að leysa.
Það var sólskm og blíða, líka daginn eftir.
Hafið var spegilsljett; enskt veiðiskip stefndi
til hafs, en seglin löfðu vmdlaus, og slógust
til og frá, eftir því sem skipið vaggaði á logn-
öldunum.
Magðalena sat við gluggann; hún vildi ekki
fara út. Hún Ijet augun hvíla á enska skipinu,
sem hún þekti svo vel; það var »Flugfiskurmn<i:
frá Hull.
Pjetur hafði vafalaust vitjað um humarlínuna
í morgun; ætli hann hafi fengið marga?
Bara hann hafi nú ekki gengið fram af sjer
við róðurinn í gær. Hún gekk nú fram á
brekkubrúnina og horfði niður í höínina. Bát-
urinn hans lá kyr; skyldi Pjetur vera veikur?
Skyndilega afrjeð hún að hlaupa niður í
fjöruna og spyrjast fyrir hjá manni, sem hún
sá niðri við naustin. En þegar hún var kom-
in í miðja brekkuna, sá hún mann koma á
móti sjer. Hún hafði ekki sjeð hann, fyr en
hún var komin rjett að honum, því hann hafði
verið undir brattanum. En hún þekti mann-
inn brátt og hægði á sjer.
Pjetur var víst líka búinn að sjá hana, þó
hann horfði niður fyrir sig, því þegar hann
átti eftir fáein skref til hennar, steig hann út
af aðalgötunni og gekk eftir annari, svolítið
neðar. Pegar þau komu hvort á móts við
annað, var hún því svolítið hærri. Pjetur bar
kláf á bakinu, og Magðalena sá að þari var í
kláfnum. Bæði stóðu þau á öndinni, en hvor-
ugt sagði orð.
Þegar hún var komin rjett aftur fyrir hann,
sneri hún sjer við og spurði: »Hvað ertu með
í kláfnum, Pjetur?*
»Humar,« sagði hann, sveiflaði af sjer kláfn-
um og setti hann á stíginn.
»Má jeg sjá hann?« sagði Magðalena.
Hann tók þarann frá í skyndi og dróg upp
íeiknastóran humar, óhrygndan, sem dinglaði
afturendanum.
»Petta er afskaplega stór hurnar,* hrópaði
hún.
»Ójá, hann er ekki eins og þeir minstu.«
»Hvað ætlarðu að gera við hann?«
»Spyrja vitavörðinn hvort hann vilji hann.«
»Hvað viltu fá mik ð fynr hann?« spurði
hún. þó hún víssi vel að hann ætlaði að gefa
hann.
»Ekkert,« svaraði Pjetur stuttur í spuna.
»Það er fallega hugsað af þjer — Pjetur.*
»0 — 0, það er ekki mikið,« svaraði hann,
og Iagaði þarann.
Nú leit út fyrir að það mundi skilja með
þeim, þá sagðl hann: »Hvernig líður þjer í
fætinum?«
»Þakka |)jer fyrir, mjer líður vel — jeg Ijet
brennivín við það.«
»Sveið þig ekki?« spurði Pjetur.
»0—nei — ekki mikið.«
»Þú ert svona hörð,« sagði hann og leit
upp svo hátt, að hann sá hökubroddinn á
henni.
Nú urðu þau víst að skilja; þau höfðu ekki
meira að segja; en Magðalenu fanst að Pjetur
væri svo skelfing vandræðalegur.
»Vertu sæll, Pjetur!«
»Vertu sæl!« svaraðí hann, og bæði lögðu
af stað.
»Pjetur! — hvert ætlarðu, þegar þú ert bú-
inn að skila af þjer humrinum?«
»Ekkert ákveðið,« svkraði Pjetur.
Hann var alveg óþolandi; — en samt sneri
hún sjer við ennþá einu sinni og kallaði:
»Jeg ætla að fara hjerna norður fyrir, í
melgrasið, það er svo indælt veður í dag,« —
svo þaut hún í burtu. 2