Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 16

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Jæja!« svaraði Pjetur og stökk eins og
köttur upp brekkuna.
Á hlaupunuin fleygði hann öllum þaranum,
til þess að hafa humarinn lausan; og þegar
hann kom að eldhúsdyrunum, hratt hann upp
hurðinni, fleygði skepnunni á bekkinn og hróp-
aði: »Gerið svo vel!« og var allur á burt
um leið.
Stúlkan hafði þekt hann á málrómnum, og
stökk út á eftir honum, til þess að biðja um
nýjan fisk á föstudaginn. En hann var horf-
inn niður fyrir brekkuna: »Hver skrattinn sjálf-
ur er orðinn af honum!«
Gulhvíti sandurinn teygðist norður með sjón-
um, eins langt og augað eygði, og grænir mel-
grasblettir sáust hjer og þar. Strandlínan lá
í bugðum og voru skerjaklasar á víð og dreif
úti í sjónum. Máfar og gæsir höfðu nóg að
starfa í fjörumáiinu, en smávaxnar brimöidurn-
ar glitruðu í sólskininu.
Pjeíur náði Magðalenu brátt, því hún fór
sjer fremur hægt í þetta sinn. Hún hafði slit-
ið skúfa af nokkrum stráum á leiðinni og stung-
ið þeim undir hattborðann.
Sundurlyndið frá deginum áður, hvíidi þungt
á þeim báðum, það var það fyrsta, sem gerð-
ist sögulegt í sambandinu þeirra á milli; og
þeim hefir líklega fundist — hvoru á sinn hátt
— að einhverskonar tímamót stæðu fyrir dyr-
um. Pess vegna forðuðust þau bæði, eins og
þau gátu, að ympra á því, sem þau voru að-
allega að hugsa um. Samræðan varð því efn-
islítil og vandræðaleg, setningarnar stuttar og
slitrótiar. Loksins varð hún að reyna að kom-
ast að efninu og spurði hann, hvort hann hefði
fengið marga humra í nótt.
»Tuttugu og sjö,« svaraði Pjetur.
Pað var nú hvorki mikið eða lítið, svo ekki
varð meira um það sagt.
»Pú rerir mikið í gær — « sagði hún, og
laut niður, því nú fann hún að þau voru að
færast nær hvort öðru.
»Það var — það var, — af því að jeg var
einn í bátnum — « sagði hann stamandi;
hann skildi strax að það var óskö p kjánalegt
að segja þetta; en hann gat nú ekki við því
gert.
»Þú vilt ef til vill helst vera einn í bátn-
um?« spurði hún hvatlega og horfði á hann.
En þegar hann slóð þarna fyrir framan hana
— fullorðinn karlmaðurinn — svo vandræða-
legur, ringlaður og dapur á svipinn, en samt
svo sterkur og karlmannlegur, þá gat hún ekki
stilt sig um að stökkva upp um hálsinn á
honum og sagði hálfhlæjandi, en þó eins og
sneypt: »Æ, Pjetur! — Pjetur!«
Pjetur hafði enga hugmynd um, hvað hann
ætti að gera við kvenmann, sem hjengi um
hálsinn á honum, og stóð því hreyfingarlaus.
Hann rendi augunum niður yfir dökka hárið
og beinvaxið bakið — og svo lagði hann
sterklega handlegginn sinn með hægð utan um
hana og skalf af undrun yfir dirsku sinni.
Pau voru nú komin inn í melgrasið og settust
niður í þurran sandinn, bak við eina af stærstu
þústunum. Hann settist við hlið hennar. Pjet-
ur litaðist um, og virti hana fyrir sjer við og
við, en altaf svo hikandi. Pað var auðsjeð,
að hann skildi ekkert í því, sem var að ger-
ast. Og að lokum fanst henni hann svo hlægi-
Iegur, að hún stökk hlæjandi á fætur og hróp-
aði: »Komdu, Pjetur!« — við skulum hlaupa!«
Ýmist hlupu þau eða gengu fet fyrir fet;
þungu sjóstígvjelin hans gerðu breið för í
sandinn, og það var svo skrítið að sjá sporin
eftir litlu kvenstígvjelin hennar við hliðina á
hinum, að þau sneru sjer við til að hlæja að
því. Pau ljeku sjer og hlógu eins og börn, án
þess að gefa þvi gætur, að þau voru fullorð-
in, og Pjetur varð að Iofa því, að hætta að
tyggja munntóbak. Og þau gengu fram með
bugðóttri ströndinni, á takmörkum hins mikla
úthafs — þar hjeldu þessi ungu hjörtu hátíð
lífs síns, en bogamyndaðar brimöldurnar glitr-
uðu í sólskininu. —
— Vitavörðurinn var að enda við brjef til
bróður síns. Hann var að svara einu af þessum
leiðinlegu verslunarbrjefum og skrifa á víxil-
eyðublöð, sem bróðirinn hafði sent honum.
Aldrei gat hann munað hvar hann átti að skrifa