Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Pað var Gabríel Garman, sem var píslar-
votturinn — yngsti afsprengur æftarinnar. Hann
var hár vexti og grannleitur, á að giska fim-
tán eða sextán ára gamall, andlitið snoturt en
nefið nokkuð stórt. Hann var beinvaxinn og
bar sig vel.
Gabríel sat neðarlega í bekknum, en það var
þó mesta minkunn fyrir hann — að dómi
kennaranna — því hann var vel gáfaður. En
það var eitthvað svo undarlega öfugt með
þann strák; í sumum greinum skaraði hann
framúr — t. d. í reikningi og sjerstaklega þó
í stærðfræði — en í aðalgreinunum — grísku
og latínu — var næstnm því ómögulegt að
koma nokkru tauti við hann, en það var nú
samt ákveðið, að Gabríel skyldi ganga skóla-
veginn.
Þegar hálfkæfður hláturinn kvað við um all-
an bekkinn, rankaði kennarinn loks við sjer.
En þegar hann greip bókina, til þess að halda
áfram yfirheyrslunni, þá vildi svo illa til, að
hann endurtók ennþá einu sinni: »— avoir —
avantl« — Hann tókst á Ioft — »avu!«
öskraði hann eins hátt.og hann gat — »Þorsk-
urinn þinn, kantu nú ekki ennþá að beygja
avoir! — hvað heldurðu að verði úr þjer?«
»Kaupmaður —« svaraði Gabríel snúðugt.
»Hvað segirðu! — svararðu kennaranum
þínum! — ætlarðu að steita þig! — jeg skal
nú siða þig! Hvar er dagbókin?« — Hann
skálmaði nú upp að kennaraborðinu, stakk
hendinni niður í skúffuna og leitaði fyrir sjer.
I sama bili opnaðist hurðin fram'á ganginn,
og inn um gættina kom einkennilegt, veður-
barið höfuð, með sítt hökuskegg, rautt nef og
bláa sjómannshúfu.
»Herra Gabríel —« sagði höfuðið, og var
ekki laust við að drafaði í því. »Herra Gabríel!
— ertu hjerna? — ó, siturðu þarna — poor
boy — mikið fjandans óloft! Jeg kom bara
við til þess að segja þjer, að þú mátt koma
niður á skipasmíðastöðina, þegar þú sleppur
úr skólanum, — við byrjum á byrðingnum.«
Aðkomumaðurinn komst ekki lengra, þvi
þegar hann kom auga á kennarann langleggj-
aða, sem steig nú niður af kennarapallinum,
alveg hamslaus yfir því að skólafriðurinn var
þannig rofinn, þá hætti hann að tala og hvarf
með höfuðið úr gættinni, en um leið og hurð-
in lokaðist heyrðist andvarpað: »Guð minn
góður, en sú afturganga!*
Það þurfti nú minna en þetta, til þess að
koma drengjunum til að skella upp úr, og
þegar klukkan hjá dyraverðinum gaf þá um
leið til kynna, að kenslustundinni væri lokið,
þá stukku allir upp úr sætum sínum, en kenn-
arinn hljóp af stað, öskuvondur, til þess að
klaga fyrir skólameistara.
Gabríel skundaði út úr skólanum, eins fljótt
og hann gat komist, til þess að ná í þennan
vin sinn, sem hafði rofið skólafriðinn. En hann
var allur á bak og burt, — hafði líklega farið
niður í kaupslaðinn, til þess að fá sjer hress-
ingu.
Þetta var yfirskipasmiðurinn, Tom Robson,
— svo var hann nefndur eftir að hann kom
heim frá Vesturheimi. Hans rjetta nafn var
Tómas Robertsson, þegar hann fór að heiman,
en það breyttist í Vesturheimi, og hjelst nú
eins og það var þar.
Tom Robson var besti smiðurinn á öllu
Vesturlandi; en hann var svo drykkfeldur, að
sá, sem ætlaði að hafa hann í þjónustu sinni,
varð að hafa strangar gætur á honum en vera
þó um leið umburðarlyndur. Hann hafði oft
smíðað fyrir Garman & Worse; en skipið, sem
nú var á stokkunum í Sandgerði, átti að vera
mesta afrekið hans. Það var stærsta skipið,
sem bygt hafði verið þar í kaupstaðnum —
450 lesta skip, og Garman konsúll hafði skip-
að svo fyrir, að ekki skyldi neitt til þess spara
— það átti að verða fyrirmyndarskip.
Nú drakk Tom því ekki nema einstöku sinn-
um — þegar byrjað var á einhverju nýju við
skipið, eins og t. d. núna, þegar svo langt var
komið, að byrja átti á því að Ieggja byrðing-
inn utan á böndin.
Þegar Gabríel fann ekki vin sinn, og sá
ekki heldur neitl til vagnsins frá Sandgerði,
sem venjulega beið hans úti fyrir skólanum,