Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 23

GARMAN & WORSE.
17
Það var í raun og veru undravert, að frú
Garman skyldi verða svona holdug; það hlaut
~ að því er hún sjálf sagði — að vera ein-
hver kross, sem á henni hvíldi; því altaf lauk
hún máltíðum sínum á undan öllum öðrum,
°g hún gat altaf verið að býsnast yfir því, hve
aðrir höfðu góða matarlyst. Aðeins einstöku
sinnum gat hana langað í matarbita, þegar hún
var ein í herbergi sínu, og jungrú Cordsen
færði henni þá svolítinn bita af einhverju, sem
fyrir hendi var.
Þegar konsúllinn kom inn, sat frúiq í legu-
bekknum og var að spjalla við sendiherraskrif-
ann.
»Komdu nú sæll! — góðan daginn, Kristján
Friðrik!* hrópaði sendiherraskrifarinn glaðlega,
og gekk nokkur skref áfram: »Hjerna er jeg
þá kominn aftur!»
Veitu velkominn Ríkarður! Mjer þykir vænt
um að sjá þig,« svaraði konsúlhnn, og hjelt
höndunum fyrir aftan bak.
Hinn varð alveg ráðalaus; svona var það
altaf, þegar hann hitti bróður sinn. Stundum
gat Kristján Friðrik verið kátur og opinskár,
eins og hann var á unglingsárunum, en stund-
um var hann ekkert nema kaupmaðurinn —
Faldur, þurlegur og ónotalega reigingslegur.
»Koma nokkrir gestir til miðdegisverðar í
ðag, Karólína?* spurði Garman konsúll.
»Sjera Martens ætlar að vera svo vænn að
koma með nýja skólastjórann, til þess að koma
honum í kynni við okkur,« svaraði frúin.
»Hann er sjálfsagt guðfræðingur líka,« sagði
konsúllinn þurlega, »þá skulum við senda Sör-
en með stóra vagninn, til að sækja Martein og
Fanneyju, og biðja þau að taka með sjer eitt-
hvað af ungu fólki — t. d- Jakob Worse.«
»Því þá það?« spurði frúin, og var eins og
hálfgerður bardagahreimur í röddinni.
»Af því að okkur Ríkarð langar hvorugan
til þess að borða með eintómum prestum,*
svaraði konsúllinn með málróm, sem alveg
svifti frúna allri bardagalöngun; »vilt þú svo
gera svo vel og fara að tala um matinn við
jungfrú Cordsen.*
»0 — ó — þessi matur — eilífi matur!«
andvarpaði frú Garman, um leið og hún fór,
»jeg skil ekkert í því, hvernig menn geta aitaf
verið að hugsa um þetta, að eta.«
Sendiherraskrifarinn fylgdi mágkonu sinni til
dyranna; en þegar hann sneri sjer við aftur,
eftir að vera búinn að hneigja sig og beygja
mjög virðulega, sá hann Kristján Friðrik standa
gleiðan á gólfinu, með aðra hendina á mjöðm-
inni. En í hinni hendinni hjelt hann á stóra
lyklinum og bar hann upp að auganu, eins og
glerauga, og hann horfði á bróður sinn með
svo skringilegum svip.
»Pekkirðu þeunan?« spurði konsúllinn,
»Ójá!« hrópaði sendiherraskrifarinn alveg
himinlifandi, og nú þekti hann líka Kristján
Friðrik; svona var hann vanur að vera þegar
þeir voru að heimsækja vínkjallarann. Gömlu
rrennirnir leiddust svo í gegnum öll herbergin,
að eldhússtiganum, ti! þess að komast í kjall-
arann.
Við eldhúsdyrnar námu þeir staðar, og kon-
súllinn hrópaði: »Ljóskerin.«
Inni í eldhúsinu heyrðist strax hlaupið fram
og aftur, og að vörmu spori kom jungfrú
Cordsen með tvö ævagömul skriðljós.
Þeir tóku sitt Ijóskerið hvor — og þeim
fataðist aldrei að þekkja þau í sundur — því-
næst gengu þeir niður brattan, biksvartan kjall-
arastigann.
Fyrst komu þeir í stóran og fremur bjartan
kjallara, þar sem geymd vo® algeng borðvín
— st. Julíana, Rínarvín, þrúguvín og franskt
brennivín. Yfir þessum htuta kjallarans rjeð
jungfrú Cordsen algerlega, og hún sá um, að
ávalt væru frambornar þær víntegundir, sem
við áttu, eftir því hve margir voru boðnir, og
hve mikið skyldi við hafa — í því tylgdi hún
föstum reglum frá dögum garnla konsúlsins,
og mátti í engu útaf bregða. En úti í einu
horninu, þar sem dimmast var, var gamalt
skráargat, sem enginn gat fundið nema kon-
súllinn; en hann gat líka fundið það, þó dimt
væri. En það var nú samt sjálfsögð venja, að
báðir lyftu upp Ijóskerum sínum, til þess að
3