Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Qupperneq 30

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þá ætla jeg ekki að vera að eyða ljósfærunum.
Rú mundir geta komið auga á nokkra skrítna
skartgripi hjerna í kringum mig, et þú kveiktir
á eldspýtu, til að litast um, en jeg vildi ráð-
leggja þjer að gera það ekki. Pað mundi
borga sig betur að fleygja því skrani út um
gluggann, heldur en að bera það niður stig-
ana. Aðalhíbýlaprýðin, sem jeg vil vekja at-
hygli þína á, er þetta.« Og hann leiddi mig
að litlum ramraa úr trje, sem hjekk á veggn-
um, rjett hjá glugganum. í rammanum virtist
vera blað úr litlu mánaðarriti eða dagblaði,
undir óhreinu gleri. »Parna,« sagði hann,
»sjerðu blað úr Engisprettunni, kýmniblaði,
sem stóð með blóma hjer í borginni fyrir svo
sem sex árum. Jeg skrifaði mikið í þetta blað,
eins og þig líklega rekur minni til.«
»Ójá,« hrópaði jeg, »jeg gleymi líklega semt
æfintýrinu um steðjann, sem kom í því blaði.
Hversu oft hefi jeg ekki hlegið dátt að því,
hvað þjer gat dottið í hug, og hversu oft hefi
jeg ekki sagt vinum mínum frá því?«
Barbel starði þegjandi á mig um stund og
benti þvínæst á rammann. »A þessu blaði,«
sagði hann, mjög alvarlegur, »er einmitt »æf>n-
týrið um steðjann*. Jeg hengdi hana þarna,
til þess að jeg gæti haft hana fyrir augunum,
þegar jeg er við vinnu mína. Petta æfintýri
gerði alveg út af við mig, það var það síðasta,
sem birtist eftir mig í Engisprettunni. Jeg get
ekki sagt frá því, hvernig á því stóð, að mjer
datt þetta æfintýri í hug. Það var eitt af þess-
um atvikum, sem engum manni ber að hönd-
um nema einu sinni á æfinni. Æfintýrinu var
hvarvetna tekið með óstjórnlegum fagnaðarlát-
um, en eftir að þau voru liðin hjá, fjekk jeg
aldrei annað en hnútur og hæðnishlátur fyrir
alt, sem jeg reyndi að setja saman. Engisprett-
an sparkaði mjer frá sjer, og hagur minn
versnaði dag frá degi, uns jeg að lokum tók
upp það starf, sem jeg hefi nú á hendi, en
það er að brýna odd á nálar. Við það vinn
jeg’ mjer fyrir brauði, kaffi og tóbaki, og .ein-
stöku sinnum fyrir kartöflum og kjöti. Einn
dag, er jeg var að keppast við verk mitt, kom
betlari með Iírukassa inn í götuna og Ijek man-
sönginn úr Troubadouren; og tónarnir þessir,
sem voru mjer svo vel kunnir, brugðu upp
fyrir mjer í sýn Iiðnum gleðidögum, þegar ,
viðurkendur rithöfundurinn gekk prúðbúinn á
hverjum degi og var tíður gestur í sönghöll-
unum, þegar hann mætti hvarvetna ástúð og
vináttu, og ræddi um ítölsk sönglög við fjelaga
sína, þegar framtíðarbraut hans öll virtist vera
eitt skrautbúið leiksvið og lífið Ijómandi leikur,
en enginn útbúnaður virtist vera til, til þess
að láta nokkurt tjald falla fyrir þessa hugljúfu
sjón. En meðan eyrað hlustaði á tónana, og
sál mín sveimaði um gæfubraulir horfinna daga,
var eins og allir hæfileikar mínir ykjust og
margfölduðust. Án þess að jeg vissi nokkuð
af, brýndi jeg svo hvassa, jafna og reglulega
odda á nálarnar, að það hefði verið hægt að
stinga þeim gegnum stig^jelasóla, eða saijma
með þeim dýrmætustu kniplmga, án þess að
nokkurt nálspor sæist. Pegar hljóðfærið þagn-
aði, og jeg kom aftur til sjálfs mín, sá rykið
og köngurlóarvefina, þá glápti jeg á nálarnar,
sem jeg hafði verið að brýna og án þess að
hika við eitt augnablik, fleygði jeg þeim út um
gluggann, og sagði eigandanum, að jeg hefði
gert þær ónýtar. Petta kostaði mig dálítið fje,
en það bjargaði atvinnu minni.*
Eftir stundarþögn batt Barbel enda á mál
sitt með svofeldum orðum: »Jeg hefi nú ekki
meira að segja þjer, ungi vinur, og jeg bið
þig ekki annars en að líta á æfintýrið i ramm-
anum, og svo á hverfisteininn, og fara síðan
heim og hugsa um það, sem þú hefir nú sjeð
og heyrt. Sjálfur á jeg eftir að brýna heilt
gross af nálum fyrir sólsetur.*
Eins og næiri má geta, Ijetti mjer ekki mikið
í skapi við þetta. Jeg hafði mist sjónar af
Barbel um nokkur ár, og jeg hafði haldið, að
hann væri ennþá sami óskmögur hamingjunnar,
sem hann var, er jeg sá hann síðast. Það var
eins og mig hrylti við því, að rekast nú á
hann í svona mikilli fátækt og vanhirðu, og að
vita manninn, sem samdi »æfintýrið um steðj-
ann« svo djúpt sokkinn, að verða að draga