Gvendarsteinn - 01.05.1967, Blaðsíða 5

5
en fsri þannig, méttu aldrei minnast á þ<=tta
við npinn0 Lofarðu því?
Hún lagði hondina yfir vinstra brjóstið-kulda-
hrollur fókk hana-til að t®ygja úr sór.
-Þú voizt, að óg oieka þig, sagði hún légt og
ástríðufullt og Stmaði m«ð fingrum vinstri hander
oftir líningunni á buxunum.
-Brátt mun okkort skyggja á hamingju okkar. Lr
það ekki það, sem þú átt við? spurði hún glett-
nislega.
Þögn.
Lnn lengri þögn.
Dauðeþögn.
Þé hvíslaði hún: -Jé, elskan-ég skil þig. Dg
skel ekki nöldra neitt. Með snöggri hreifingu
snaraði hún sór úr buxunum og stóð algorloga
nakin. - Dg gefst upp, elskan, hvíslaði hún.
Því næst slengdi hún símtólinu á.
hærastinn h°nnar hafði nefniloga þann l®iða
vana sð hringja til honnar á hv^rju kvöldi og
spyrja um álit honnar é því, ao hann s°goi upp
hinni tryggu atvinnu sinni og hyrjaði upp á
oigin spýtur.
"Þjónn,það ®r fluga í súpunni minni'.'
. "Ágætt. íg skal né í gsffal handa yður.