Læknablaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 7
LÆKNABLAÐIÐ
53
meÖ 2 gr. chloral. Þriöja krampakastiö fékk hún um miðnætti, og var þaö
vægara. Meöalagjöfinni var haldið áfram meö þriggja stunda millibili
næstu tvo sólarhringa. En aö kvöldi hins 9. er fariö að strjála meðala-
gjöfina. Undir morgun næsta dag haröna hríðirnar, og hún fæöir sjálf-
krafa lifandi meybarn um hádegiö.
Allan tímann frá því aö fyrsta inj. var gefin, þar til fæðingin var af-
staðin, lágu sjúklingarnir í móki, og vöknuöu aðeins öðruhvoru til þess
aö drekka og kasta af sér þvagi. Þeim virtist líða vel og vera þjáninga-
lausir; náttúrlega bar dálítið á óróa á undan krampaköstunum. Diuresis
óx og albumen-kvantum og bjúgur minkaöi eftir því sem nær dró fæö-
ingunni, (svo ekki viröist þaö benda á aö þetta sá mjög skaðlegt fyrir
nýrun, eins og sumir hafa ætlaö).
Úr því aö hríðirnar voru byrjaöar, héldu þær áfram, en langar hvíldir
á milli, og voru alt af fremur linar. Fóstrinu leið alt af vel, hjartahljóöin
glögg og regluleg.
Eftir aö fæðingin var afstaöin, heilsaöist konunum vel, bjúgurinn hvarf
til fulls á fáum dögum, eggjahvítan var aö fullu horfin úr þvaginu eftir
rúman hálfan mánuö. Þrem vikum eftir fæöinguna fékk nr. 2 pyelitis og
mikinn hita, en það lagaöist á fáum dögum, eftir það gekk alt eðlilega.
Báöar þessar konur voru mjög alvarlega veikar. Þó var útlitið líklega
öllu verra fyrir þá fyrri, sem fékk krampana svo löngu áöur en nokkuð
var farið aö brydda á hríðunum.
Eg minnist sjúklings, sem líkt var ástatt um fyrir 8 árum síðan. Hún
fékk líka krampana áöur en nokkrar hríöir byrjuöu; þá víkkaöi eg cervix,
og lagöi inn „ballon“ eftir þeirra tíma siö, náöi öðru barninu lifandi (tví-
burar), en hinu látnu, kramparnir héldu jafnt áfram eftir fæðinguna, og
konan dó.
Viö meöferöina á jafn-alvarlegri og jafn-lítt viöráöanlegri veiki og ecc-
lampsia er, er gott aö hafa einhverja fasta reglu aö fylgja, einkum í byrjun
veikinnar, og þá ekki sízt reglu, sem gefst eins vel og raun varö á í þess-
um tveimur dæmum.
MATTH. EINARSSON.
Skinnflutningur og skinngræðsla.
Transplantatio ad modum Thiersch kendi sjúklingur mér aö kalla
s k i n n f 1 u t n i n g og líkaði mér sá nýgjörfingur vel.
Oft liefir maöur mikla ánægju af skinnflutningi, einkum við stór bruna-
sár. Vandinn er lítill meö góöum rakhníf, og yfirleitt festast skinnpjötl-
urnar vel á 5—6 dögum ef þær eru gróðursettar á hreint hold.
Fyrir nokkrum árum stríddi eg mikið viö aö græða litla stúlku með
afarstórum brunasárum. Ekki vantaði skinniö, þvi aö fjórar mizkunn-
samar stúlkur buöu sín hvern handlegginn, og auk þess mátti taka tals-
vert af húö á heilbrigöara læri barnsins. En skinnpjötlurnar gréru mis-
jafnlega. Þó þær festust, grotnuöu þær stundum sundur í suppuration
aftur seinna. Eg kendi umbúðunum um; eg notaði bórfeiti, sem eg smuröi
a léreft og lagöi yfir eins og eg haföi lært hjá Bloch. Eg fann þá upp