Læknablaðið - 01.04.1915, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ
61
Tuto, cito et jucunde!
Sérhver kollega, sem um nokkur ár hefir þjónaö læknisstörfum i voru
strjálbygöa og öröuga landi, mun finna til þess, hve feröalög i misjöfnu
veöri slíta manni út, engu síöur en íverufötunum. Eg hefi oft fundiö
sáran til þess, hversu það er illa samrýmanlegt, aö fást viö áhyggjusamar
óperatíónir, og eiga svo aö þeytast á illgengum jálkum í ófærö og kulda
langar leiöir, og til lítils gagns oft og tiðum. Engin furöa þó maöur reyni
aö bollaleggja margt, til aö gera hiö óhjákvæmilega feröalag þægilegra
en þaö er.
Mikið öfundaöi eg Þórö kollega í Rönne af mótor-hjólhesti, sem hann
gat þeyst á í hendingskasti um Borgundarhólm, þegar á lá og hann þurti
að flýta sér. — Þvi fátt er það viö ferðalagið, sem ergir mig eins og
tímaeyðslan, — aö geta ekkert aöhafst annaö en aö stritast viö áö sitja
á hestinum. Þaö er eitthvaö annaö, aö geta i hvaöa veöri sem er setið í
járnbrautarvagni, eöa ekið í lokuðum vagni( drosche), eins og sjálenzkur
læknir, sem eg eitt sinn víkarieraði fyrir. Þarna gat maður setið i mak-
indum og lesið sig sprenglærðan á leiöinni, t. d. um meðferð sjúkdómsins
(sem ekki veitti af á þeim tíma). Vonandi fáum viö áður en langt um
liöur bifreiðar víðsvegar um land, og veröur þaö mikill timasparnaöur
og þægindi. — Siöan eg eignaðist góðan hest, finn eg betur til þess en
áður, hvílíkur heilsuspillir það er, að sitja á húöarklárum, eins og oft
er vant að setja undir lækna. (Góðir hestar eru svo óvíða til.) En einn
hestur er ekki nóg, tvo hesta ætti hver læknir aö eiga, sem ferðast mik-
íö, annan klárhest og hinn vekring.
Það er vandi að búa sig vel. Þó gott sé veður þegar lagt er af stað,
getur skjótlega breyzt veöur í lofti, og iðrast maður oftar eftir að hafa
búið sig oflítið, en ofmikið. — Þess vegna hefir reynslan kent mér, aö
hafa i töskunni Mývatnshettu, sokka og vetlinga til vara i öllum vetrar-
feröum.
Lengi framan af fór eg illa í augunum. Það þarf sterk augu til að þola
að riðið sé langt móti stormi eöa úrkomu. Sumir fá höfuðverk og nevr-
algiae, en hvaö mig snertir fékk eg stýrur í augun og gat ekki lesið á
eftir. En þetta kemur aldrei fyrir siöan eg fékk hlífðargleraugun
hjá Andrési kollega Fjeldsteð. Hann gaf mér gleraugun, svo eg veit ekki
hvað þau kosta; en þau eru mesta þing. Sams konar gleraugu nota menn
á bifreiðum og flugvélum. Mér finnast þau ómissandi, bæði í stormi og
rigningu og líka í stórhríð.
í stórhriðum nota eg ætíö M ý v a t n s h e 11 u n a, sem Gísli Péturs-
son læknir kendi mér að nota, og get eg ekki nógsamlega lofað það fat.
Og þegar eg nú þar að auki hefi hlífðargleraugun hans Andrésar fyrir
hettuopinu, þá líður mér vel, hver fjandinn sem gengur á. Sumir mundu
halda, að glerin döggvist i hríðinni, en það er aö eins fyrst i stað og
þvert á móti sér maður skár en með því að rýna gleraugnalaus.
Bezta yfirhöfnin á hestbaki er léttur waterproof jak'ki (sem
eg hef fengið Pál Stefánsson umboðssala til að útvega mér í Englandi,
því „ei verður slíkt i búðum tekið“ — kostar kr. 28—40 eftir gæðum).