Læknablaðið - 01.08.1915, Blaðsíða 3

LEIIIILIIII
i. árgangur. Ágúst 1915- 8. blað.
Meiostagminprófun.
Þrátt fyrir alla þá vinnu, sem lögö er í krabbameinsrannsóknir á síöari
árum, hafa þó fæstar þeirra neitt notagildi fyri’r alþjóö manna. Nú er þó
rannsóknaraöferö í þessa átt í þann veginn aö koma fram, og vegna þess
að hún viröist hafa nokkra framtíö fyrir sér, vildi eg vekja athygli les-
enda Læknablaðsins á henni.
Áriö 1910 fann Ascoli nýja „reaktion“ í blóöi krabbameinssjúklinga, og
samtímis aöferö til þess aö nota hana viö sjúkdómsauSkenningu á krabba-
meini. Ascoli nefndi þessa „reaktion“ Meiostagminreaktion. Hún er eins
og Wassermanns-prófunin blóðvatnsprófun. AS öSru leyti er líka tals-
vert líkt á komið meö þessum báöum rannsóknum. Þær sýna annars vegar,
hve margar krókaleiöir blóSvatnsfræöin veröur aS fara á sínum villu-
gjörnu og erfiðu vegum, og hins vegar, aö theoria og praxis fylgjast ekki
alt af aö. Upphaflega lá til grundvallar fyrir báSum, aS gagnefni hlytu
aö finnast i blóöi sjúklinganna. Vandinn er þá sá, aö sýna fram á þessi
efni og finna aðferö, sem hægt er aö nota til sjúkdómsauðkenningar. Þessi
efni má nú sýna á margan hátt. Wassermann notaði „komplement“-hvarf-
iö viS samblöndun af antigeni* og tilsvarandi gagnefni. Seinna kom í
ljós, aö forsendurnar voru rangar, en aðferöin hefir samt mikið notagildi.
Og nokkuð líkt fór fyrir aðferð Ascolis. Hann gekk þó aöra leiS en
Wassermann. Ascoli bygði á því, aS yfirborösþensla vökva minkar viö
þaS, aö blanda hann antigeni og gagnefni. Þetta hafði Weichardt sýnt
fram á. Nú er yfirborösþensla vökva í réttu hlutfalli við dropastærðina;
þar af leiöir: minki yfirþorösþensla vökva, þá veröa droparnir lika minni
og þess vegna fleiri í ákveðnu rúmmáli af vökvanum. Þetta notaöi nú
Ascoli þannig: Hann blandaði antigeni í blóðvatn, sem sennilega hafSi
tilsvarandi gagnefni inni aS halda, og taldi dropana í gefnu rúmmáli af
blóövatni, bæði á undan og eftir að antigeniS var látiS í. Hann fann þá,
aö dropatalan steig aö mun viö þaö, aö antigeniö var látið í. Á þennan
hátt haföi hann, og Izar, rannsakaö blóS sjúklinga með taugaveiki, berkla-
veiki, sullaveiki o. fl. með góðum árangri. Merkastar eru þó rannsóknir
þeirra á blóöi krabbameinssjúklinga og líklegastar til þess aö verða aö
notum. Er þaS Izar, sem hefir fundið aðferð þá, sem nú er alment tíðkuð.
ÁSur en eg lýsi henni, vil eg fara nokkrum orðum um antigeniö, sem er
aöalkjarninn í þessháttar rannsóknum.
* Antigen mætti sennilega nefna andvaki; orðiÖ hefir þann kost, að það er eins
óákveðið eins og antigen.