Læknablaðið - 01.11.1915, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
167
geröardóm til tveggja ára. Þeir taka sæti í dómnum, ef dórnara er rutt
eöa hann er forfallaður.
Allar kærur og erindi til geröardóms sendist formanni.
Fari annarhvor málspartur fram á það, hefir hann rétt til að ryöja einum
hinna föstu dómenda úr dónmum. Tekur þá sá varamaður sæti í hans staö,
er dómurinn kveður til þess.
Gérðardómur hefur rétt til þess að stefna báöum málspörtum fyrir sig.
Þeir geta ög krafist þess að þaö sé gert. Ferðir sinar kosta þeir sjálfir, svo
og þeirra dómenda, sem þeir hafa kosiö, ef þeir búa utan Reykjavíkur.
Geröardómur hefir rétt til að vísa þeirn málum frá sér, sein hann telur
að leggja skuli fyrir dómstóla. Hann skal hafa lagt dóm á hvert mál,
er hann tekur til meðferðar, innan misseris frá þvi málspartar höföu kosiö
dómendur.
Nú kýs annar málspartur engan í dóm, og skulu þá hinir dómendur til-
nefna dómara fyrir hans hönd.
Allir, sem ritað hafa undir reglur þessar, skulu skyldir að hlýta úrskuröi
gerðardóms.
Um sveitahjúkrun og umbætur á henni.
I ágústblaöi Læknablaðsins skrifaði eg nokkrar línur um þetta mál, og
vonaðist til þess, að stéttarbræðurnir úti unr land tækju það til umræðu.
Ætlaði eg að bíða þess tíma, en í septemberblaðinu hefir kollega Gunn-
laugur Claessen gert nokkrar athugasemdir við greinarkornið, og þykist
eg því þurfa að fara nokkrum fleiri orðurn um hugsun mína. G. Cl. hefir
meö þessu sýnt áhuga sinn á málinu, og er eg honum að því leyti þakk-
látur. En eftir að eg hefi lesið þessar athugasemdir, sé eg, að á grein minni
var a. m. k. einn galli, sá, að eg hefi verið of stuttorður. En það er að nokkru
leyti afsakanlegt. Mér fanst málið liggja svo í augunr uppi og var svo sann-
færður um, að allir héraöslæknar mundu skilja mig (og eg hefi ekki skift
um þá skoöun), að mér fanst eg ekki þurfa aö gera annað en að brjóta upp
á því. Eg hugsaði sem svo : Sat sapienti.
Til skýringar máli mínu byrja eg á því, aö telja upp það, sem heimtað er
af læröum hjúkrunarkonum (sem G. Cl. líka var.byrjaður á) og skifti því
í þrjá flokka.
1. fbokkur. Almenn framkoma viö sjúkl. (m. a. að vera „mjúk-
hentur“), hreinlæti á sjálfum sér og sjúkl., hafa fataskifti á sjúkl og búa
um þá, láta sjúkl. liggja á ákveðinn hátt (t. d. elevatio), varna decubitus,
lyfta sjúkl. upp og bera þá, sjá um alnrent bað, stunda sjúkl. um máltíðir,
sjá um hreinlæti á rnunni þeirra og tönnum, athuga sjúkl. alment, mæla
sótthita, telja æðaslögin, athuga og telja andardrátt, aögæta þvag, saur
og uppgang, gefa sjúkl. meðul innvortis og útvortis, sjá um innöndun gufu,
hálsskolanir o. þ. h., leggja á bakstra, kalda og heita, nota heita þurlikanri,
framkvæma svitabað, aðstoöa viö algengar rannsóknir, kunna handaþvott
(bursta og naglhr.).