Læknablaðið - 01.12.1915, Blaðsíða 6

i8o
LÆKNABLAÐIÐ
Lang'ur meðgöngutími.
Oft hefi eg í minni 30 ára praxis heyrt ljósmæöur tala urn, aö vanfærar
konur hafi haft fram yfir tírnann, en á slíkt er lítiö að treysta, enda skakka-
fallið sjaldan meira en rúmur hálfur mánuöur.
Litlu fyrir sumarmál 1911, átti ljósmóðir Stokkseyrarhrepps tal við
mig um vanfæra stúlku þar í þorpi, sem hún kvað hafa haft nærfelt 3
vikur. frarn yfir tímann, og skömmu síðar kom stúlka þessi sjálf til mín,
og var mjög áhyggjufull út úr þessu.
Stúlkan, Imi gravida. 30 ára, var trúlofuö, og hafði unnusti hennar átt
samræði viö hana um Jónsmessu árið áður (23.—24. júní), en fór burtu
25. júní, og var að heirnan fram á haust. Stúlkan vænti sín því urn mánaða-
mótin marz—apríl, þvi aö 31. marz voru 10 tunglmánuðir (280 dagar)
frá coitus.
Svo leið aprílmánuöur allur, en þann 5. maí byrjaði barnsfæöingin, og
þann 7. maí varð eg að perforera barnið, eftir árangurslausa tilraun til að
ná því meö töng.
Pelvis var í þrengra lagi, en öll afstaða bannaði nánari rannsókn á því.
Barnið tæp 5 kíló (veriö léttara fyrir heila- og blóö-missi), höfuðbein þess
mjög hörð.
Af því að conceptionstíminn var viss, 23.—24. júní, og fæðing byrjar
5. maí, verður meðgöngutíminn 315 dagar, en til sjálfrar fæðingar 317
dagar, og er það svo langur meðgöngutími, aö mér fanst rétt aö geta hans
í Læknablaðinu.
Tveim árum seinna átti stúlkan barn í Reykjavík, þá gift, var tekið með
töngurn, kom liðið. Grindarholsþrengsli því likleg. —
ASGEIR BLÖNDAL.
Insufíicientia cordis relativa chronica.
Útdráttur úr fyrirlestri í Læknafélagi Rvíkur 11. okt. 1915.
Eg hygg, aö insuff. cordis relativa chron. sé nokkuö tíöari heldur en
alment er álitið, einkanlega mun henni ekki vera veitt nægileg eftirtekt,
þegar hún er á lágu stigi, þótt ]iá sé ef til vill helzt hægt eitthvað að
gera viö henni. Það eru líka mjög mismunandi kröfur, sem menn gera til
þreks hjartans. Aflraunamaðurinn er kröfuharðai en t. d. skrifari. Með
öðrum orðum, til þess að cor. geti kallast sufficiens, verður starfsþol þess
aö svaia til þeirrar áreynslu, sem hver maður leggur á sig. Þaö veröur að
hafa nægan vara-kaft. Þoli nú hjartaö ekki þá áreynslu, sem annars er
samboðin líkamsvexti og þreki, þá er um insufficientia relat. aö ræða, sé
ekki svo ’angt komið, að komin sé insufficientia a b s o 1 u t a.
Orsakirnar geta verið margar. í fyrsta lagi alt, sem v e i k 1 a r 1 i k a m-
ann yfirleitt, t. d. chroniskir infektions-sjúkdómar, hvort sem þeir