Læknablaðið - 01.07.1924, Síða 3

io. árg.
Reykjavík, i. júlí 1924.
7. blað.
Ónæmi eftir inflaensu.
Eftir Sigurjón Jónsson.
Það gegnir í rauninni furðu, hve lítið menn vita enn um ónæmi eftir
inflúensu, jafn gott færi og ætla mætti, að hefði oft verið til að fá vit-
neskju um það 3—4 áratugina seinustu. Að vísu munu útlendir læknar,
er þetta hafa athugað, telja víst, að þeir, sem fá inflúensu, séu að jafnaði
ónæmir einhvern tima á eftir, en hve lengi það ónæmi endist, og hve
mikið megi reiða sig á það yfirleitt, veit eg ekki til að nein niðurstalða
sé fengin um. Hér á landi virðast skoðanir lækna á þessu vera all-sundur-
leitar; er svo að sjá, sem sumir telji ónærni eftir infl. ekki meira en á
borð við ónæmi eftir vanalegt kvef, sem menn geta fengið oft á sama
ári, eins og kunnugt er; að minsta kosti líta þeir víst svo á, sem trúa
því, að „barnakvefið" 1919 hafi verið influensa, því að í Reykjavík „lögð-
ust sum börn þungt í barnakvefinu, sem nýskeð höfðu sýkst af Spánar-
veikinni" (Heilbrsk. 1911—1920, bls. LIX) ; væri þó sennilegt, ef infl.
gæfi ónæmi á annað borð, að það yrði meira og entist lengur eftir jafn-
þunga farsótt og Spánarveikin var, en eftir léttari inflúensu-farsóttir.
Hins vegar getur Þ. Th. þess (Lbl. 1919, bls. 35—36), að enginn af
þeirn, sem fengu i Rvik hina vægu infl., sem barst þangað í júlí 1918,
hafi fengið spönsku veikina, er barst þangað í október s. á., og svípað
má ráða af Heilbrsk. bls. LII og LIV, þótt ekki sé þar jafn ríkt að orði
kveðið. Aftur á móti er þar (bls. LIV) haft eftir Gísla Péturssyni, sem
taldi júlíinfl. hafa gengið í Eyrarbakkahéraði, að Spánarveikin hafi lagst
jafn-þungt á þá, sem hana höfðu fengið, og aðra. Fleira mætti tiifæra,
sem sýnir, að hér lítur sínum augum hver á silfrið, íslenskra lækna, og
fæstir líklega reynt, að gera sér verulega grein fyrir þessu, og svo hefir
því verið farið um mig. En reynsla mín í inflúensu-farsótt þeirri, sem
nú er á förum hér, gefur svo eindregna bendingu um þetta í ákveðna
átt, að eg þykist i bráðina nokkurs vísari og tel rétt að geta um það,
meðal annars í þeirri von, að það verði öðrum tilefni til að athuga sína
reynslu í þessu tilliti.
Siðan eg varð héraðslæknir í Svarfdælahéraði, hefir infl. gengið hér
fjórum sinnum: 1912, 1915, 1921 og 1924. Þeirra þyngst var infl. 1921,
og þó ólíkt vægari en Spánarveikin hafði verið. Hinar voru allar vægar,
sérstaklega 1915. Nú er það segin saga, að þegar slíkar sóttir eru mjög
vægar. er læknis ekki leitað, a. m. k. ekki til sveita, nerna til fárra af
þeim sem veikjast, og gerir það allar athuganir erfiðar og meira og minna