Alþýðublaðið - 24.03.1924, Blaðsíða 3

BLAS>?&
nstn.'i þau, er ná þykja náíega
él duga til neins. Oss vantar
þekkiugu og kunnáttu, og oss
vantar traust á atvinnuvegum
vorum. Oss vantar hin einu vopn,
er bíta. Nd verðum vér að íreista
að afla oss þessara vopna, því
engan annan útveg eigum vér
til þess að tá lifað þvi lifí, er
við megi una.------
Bls. 40—41: I>að er eigi unt
að segja, hve mikil hætta þjóð
vorri er búin, ef hún fær eigi
meira traust á atvinnuvegum
sínum en hún nú hefir. — IÞað
er eigi unt að segja, hve mikil
hætta henni er búin, ef þetta
verður eigi, en það er víst, að
hættan er mikil, og Sð líkindum
meiri en flestir hafa hugboð um.
Það er eigl að eins af ván-
kunnáttu, hversu illa margir fara
að ráði sínu. l>að er hvort tveggja,
að margir hirða lítið um að afla
sér þelckingar á atvinnuvegum
sínum1), og hitt, að þeir gera
margt með minni ráðdeiid en
þelr hafa vit á1). Margir fara ver
með kvikfénað sinn en þeir hafa
vit á, og margir fara ver með
ábúðarjörð sína en þeir hafa
kunnáttu til. Það má finna þess
aiimörg dæmi, að bændur gera
margt, er þeir vita að skemmir
jörðina og spillir henni. í öðrum
föndum lelta menn við að hæta
jörðina og græða þau sár, er
1) Leturbreyting hér.
hún hefir beðs! á fyrri tímum,
en hér er svo lítið gert að þvf
að bæta, én mikið að því að
skemma og eyðileggja1).
BIs. 41: í>að sýnist sem allmörg-
um iiggi það í íéttu rúmi, hvílík
verða kjör niðja þelrra, er landið
eiga að byggja eftir þá. í>eir
menn eru til i iandinu, er með
réttu mætti kuila landeyður3) f
bóksteflegum skilningi, ef það
væri eigi svo ljótt orð. — —
BIs. 41 — 42: Sumir segja, aö
hagur landsmanna sé góður og
atvinnuvegir laodsins i góða iagi,
og hafa þeir þessa kenningu að
vopni gegn Amerfkuferðunum,
en þeir vinna þjóð sinni ekkert
gagn með slíkri kenningu, af
því að hún er ekki sönn. Alþýða
manna finnur, að hún á við erfið-
an hag að búa. og þá tilfinningu
er eigi hœgt að svœfa með nein-
um fortölum®). Kenning þessara
manna er mei a til skaða en
gagns. Alþýða trúlr eigi kenn-
ingu þeirra, ser: eigi er von, og
því geta þeir eigi með þessum
fortölum unnið hug manna frá
að leita eítir betri Iffskjörum í
fjarlægum löndum, og þvf sfður
geta þeir með þessu vakið og
glatt þá trú, að til nokkurs sé
að leita eftir betri lffskjörum f
landinu sjálfu. —
i) Sbr. jarðabraskið.
8) Leturbr. höfundar,
8) Leturbr. hér.
Ný feók. Maðup frá Suðup-
Ameríkp. PöBiístsiIi'
afgpeiddap í síma 1269.
Vanan formaiin vantar á opicn
bát til róðra úr Garðahveiflnu.
Upplýsingar í Tóbaksbúðinni á
Laugavegi 6.
Ég hefði gjarnan vilj*ð taka
meira hér upp úr þessari ritgerð,
en vegna tíma og rútns hefi ég
ekki ástæður tii þess, en ég viféi
að eins lelða athygli æðrl sem
lægri stétta á þessu landi að
því, hvort ekki væri nú beinlínis
mjög náið samband milli þese,
er gerðist fyrlr hér um bil 30
árum, þá þetta er rltað, og sem
liggur við borð að gerist á kom-
andi tfma. Menn litá tæpast tíl
lengd&r á loltlnu einu, enda þótt
margur sé vel upp Hásinn af
þjóðrœknisanda og œttjarðarást.
M@ð þessu áframhaldi rekur
fyrr eða sfðar að þvi, að íslend-
ingar hverfi úr sögunui, sem sér*
stök þjóð. Þáð orsakast þannig,
að þegnarnir flytja burt úr land-
inu og aðrir oss óviðkomandi
gleypa hinn fræga Garðars-
hólma.
Sé einhverjum forvitni á að
vita, hverjum beri sök á því, þá
mun beinast að leita til Ál-
þingis Islendinga. Þar fæát úr-
iausn þeirrar gátu.
A. J.
Bdgar Eios Burrougha: Sonup Tspaaatasa
Skiðgarðuriim lét undan; hann sundraðist, og æðis-
gengið dýrið ruddist inn. Kórak heyrði sömu hljóðin og
aðrír, en hann þýddi þau öðruvisi en þeir. Logarnir
voru farnir að nálgast hann, þegar eJnn svertinginn
leit við og sá Tantor koma æðandi beint að sór.
Maðurinn rak xipp óp og flýði. Fillinn grýtti mönnum
frá sór á báða bóga og óð eldinn, er hann annars ótt-
aðist svo mjög, að fólaga sinum, er hann unni.
Höfðinginn kallaði fyrirskipanir til manna sinna, um
leið og hann hljóp til tjalds sins eftir byssu sinni. Tantor
vafði rananum um Kórak og staurinn og reif hann upp.
Eldurinn sveið hann, og lá við sjálft, að hann kreisti
Kórak til dauðs í ákafanum, er liann vildi komast ur
eldinum.
Fillinn hóf byrðina hátt yfir höfuð sér og snéri aftur
sömu leið og hann kom. Höfðinginn kom með byssu
sina rétt á móti tryltu dýrinu; hann miðaði og skaut;
kúlan hit'ti ekki, og Tantor tróð karlinn undir fótúm
eins og hann væri fluga.
Og Tantor hvarf óáreittur i sltóginn. Nú hólt hann
varlega á vini sinum.
XXVI. KAFLI.
Meriem, sem varð agndofa við það t ,ð sjá Kórak, er
hún hólt löngu dauðan, lét Morison fsera sig burtu;
hann kom henni klakklaust milli tjaldanna til skið-
garðsins, og sarakvæmt leiðbeingu Kóraks festi hann
lykkju um enda eins skiðisins. Með erfiðismunum komst
hann upp á garöinn og rétti Meríem þaðan höndina.
„Komdu!“ hvislaði hann. „Við skulum hraða okkur.“
Þá vaknaði Meriem eins og af draumi. ínni i búðunum
barðist Kórak — Kórak hennar — aleinn við óvini
hennar. Staður; hennar var við hlið lians. Með lionum
og fyrir hann skyldi hún berjast; hún leit til Morison
Baynes.
„Farðu!“ sagði hún. „Skundaðu til Bwana, og sæktu
hjálp; hér er minn staður. Þú getur hór ekkert hjálpað'.
Farðu, meðan þú getur, og komdu aftur með hinn
mikla Bwana.“
Morison Baynes rendi sér hljóðlega niður til hennar.
,,Eingöngu þin vegna fór ég frá honum,“ sagði hann
og kinkaði kolli til tjaldsins, er þau höfðu yfirgeíið. „Ég
vissi, að hann gat taflð lengur fyrir þeim en ég, og ég
veitti þór færi á að komast undan, sem ég annars hefði
elcki getað, En ég hefði þó átt að vera eftir. Ég heyrði
þig nefna hann Kórak og veit þvi, hver hann er. Hann
er vinur þinn. Eg vildi þör illa. Nei; — ekki að gripa
fram i. Ég ætla að segja þér sannleikann, svo að þú
vitir, hver óþok ti ég var. Eins 0g þú veizt, ætlaði ég
með þig til Lun lúna, en ög ætlaði ekki að giftast þór,
Já; hrökklastu frá mór; — ég á það skiliö. Ég verð-